ağlamaktan yoruldum, gözyaşlarım artık akmıyor fakat hiçbir şey bu gecenin doğum günüm olduğu gerçeğini değiştirmiyor. ben bazen bir ağız dolusu küfür, bir yığın öfkeyle bakıyorum hayata. lanet okuyorum beni bağlayan zincirlere, vücudumu saran dikeni zehirli güllere.
bazen çok yalnız hissediyorum. ağladığında gözyaşını silenin, düştüğünde dizlerini öpenin, yaralarını bir dolu kalple saranın, bisikletten her düştüğünde seni tekrar cesaretlendirenin olmayışı değil midir yalnızlık?
acına senden başkasının tanık olamayışı, attığın sessiz çığlıkları kimsenin duyamayışı...
bazen de mutlu oluyorum. aynadaki genç kız beni mutlu etmeyi zor da olsa başarabiliyor. mutluluğum nasıl oksijenimse depresyonum da karbondioksitim, sanrım duygu durumumu bu cümleyle özetleyebilirim.
ne olursa olsun carolina olmaktan gurur duyuyorum, duymalıyım. yalnız da olsam tenim morun acıklı rengine çalmadığı sürece burada duracağım.
hoş geleceksin 17. umarım beni 16'mdan mutlu edersin.