stefan zweigin cok sevdigim bir sozu vardir.
derki;
"Ve o hep aynı korkunç aynılık"
Gercektende son zamanlarda en yogun
hissettigim duyguydu. Satirlarda bulunca
yanliz olmadigimi anladim. Her gun sabah
kalkip ayni rutin isleri yapip okullarda veya
islerde belli programlara sadik kalip, pis ve
karanlik yollardan eve donup bu sefer ev isi
yapmak. Her gun ama her gun istisnasiz.
Her seferinde ayni sey. Neydik biz? Neydi
amacimiz neydi yasama sebebimiz? Hic
birimiz kendimize soruyor muyuz? Ne
istedigimizi anlayacak vaktimiz var mi? Bence
yok.
