lena lalaloure

hobb fav ficimi bi daha okumaya geldim

Burdayızz

VPN kullanan adam gibi adamlar burada mı

şu anda görüntülü konuşuyoruz ve karşımda bütün masumluğuyla uyuyor... sana zarar verebilecek her şeyden nefret ediyorum sevgilim. belki seni her şeyden koruyamam ama gel bana, sarılırım sana. sanki her şeyden koruyabilirmişim gibi

+ hala yalnız mısın?
          - sadece özgür.
          + peki umutsuz? 
          - sadece alışmış.
          + peki ya aşık?
          - sadece eksik. peki ya sen, hala bekliyor musun?
          + beklemek, şimdi hiç duymayan birine dünyanın en güzel şarkısını söylemek kadar anlamsız.
          - peki ya umut?
          + umut, şimdi hiç görmeyen birine gökkuşağını anlatmak kadar zor ve imkansız.

nasılsın? iyisin. ben nasılmışım? sormadın ama hiç iyi değilmişim.

uykum yok, ama onunla konuşamıyorum. geriye de kendimi uyumaya zorlamak kalıyor.

hiç çok sevdiğiniz bir insana yardım edemediğiniz oldu mu? bilen bilir, onun için canınızı vermeye hazırsınızdır ama öyle bir an gelir ki vereceğiniz canınız bile yeterli gelmez ve ne yapacağınızı bilemez bir halde kalakalırsınız. 
          çaresizlik, bu dünyada var olabilecek en kötü histir. 
          neyi var bilmiyorum, anlatmıyor, anlayamıyorum. muhtemelen o da neyi olduğunu, neden böyle hissettiğini bilmiyor. öyle çaresiz hissediyorum ki böyle gecelerde... ellerim uzanamıyor, ellerini tutamıyorum. onu omuzlarından sıkıca kavrayarak her şeyi beraber atlatacağımızı söyleyemiyorum. siktiğimin mesafeleri canımı yakıyor, ona ulaşamıyorum. 
          oysa tek ona ulaşmak isterim ben. ellerim yalnız onun ellerini bulsun, gözlerim yalnız onun gözlerini görsün, kollarım yalnız onun beline dolansın isterim. 
          ''Binlerce kez beter olsun gece, senin ışığın yoksa...''
          ve çaresizlik, ancak yazarsam görmezden gelebileceğim bir duygu.
          hanımefendi, aşkınız beni ya bir yazar ya da ruhsuz bir beden kılacak...

4th of July

İnsanlar nasıl olduğumu soruyorlar. Gerçekten nasıl olduğumu öğrenmek için. Bunu yazarak soranlara görüldü, sözlü soranlara duyuldu atıyorum. Herkesin sanki "iyiliğim" için çabalamasından çok sıkıldım. 
          Yine kimseyle konuşmak istemediğim, herkesle arama mesafe koyduğum o dönemdeyim. Aynı evde yaşayan insanlara bile koyduğum bu mesafe herkesi bıktırıyor. Gözlerim karadelik gibi, bir başkasının parıldayan gözleriyle denk geldiğinde içindeki ışığı emiyor. Belki bu yüzden saçlarımı da bir karadelik gibi siyaha boyamak istiyorumdur.
          Öz saygı, öz sevgi, kendini tanımak, kendi sesini duymak ve benlik bilinci.
          Hiçbirine sahip değilim. Kısa bir süreliğine sahip olduğumu sandım sadece, o kadar.
          İşin sonunun nereye gideceğinin oldukça farkındayım. Sonu diyorum, çünkü bu sonu görebiliyorum. Sadece bu sefer insanlardan gizlemeye çalışmıyorum. Onlara açıkça bir sonun olduğunu ve yaklaştığını belirtiyorum. Ya gülüyorlar, şaka yapmıyor olduğumu bilseler bile komik geliyor; ya soğuk davranıyorlar, benden bunu duymaya alışkın değiller; ya da sadece uzaklaşıyorlar. Bundan dolayı kimseyi suçlayamam. Kimse yakınlarında sürekli somurtan, şikayet eden, ölümden bahseden birilerini bulundurmak istemez. Kimse sürekli kasvetli bir hava durumu içinde bulunmak istemez. 
          İnsanlara nasıl olduklarını da sormuyorum mesela. Alınıyorlar, farkındayım. Ama bunu umursayamıyorum. İçimden gelmiyor kimseyle konuşmak. Sadece kendi karanlığımın başkasını değil de beni bitirmesine izin veriyorum. Ne zaman biteceğim?