@lesaviz
beni olduğum benlikten uzak tutmaya çalışan herkesten nefret edeceğim
öyle davransam bile içimde her daim bir tutam öfke kırıntısı vardı ve onlar beni kırdıkça açığa çıktı. dağıldıkça kırıntılar büyüdü ve yığın haline geldi. kendi dağıttıkları şey şimdi neden bu kadar zorlarına gidiyor anlamıyorum
kesikler arttıkça bu hüznüme sebep değil, öfkeme ve nefretime sebep oluyor. o her kanattığında üzülmek yerine daha çok kusmak istiyorum
herkes değiştiğimi söylüyor, eski benliğimi geri istiyorlar. sanki o neşeli kız gitmiş, yerine daha argo, daha çok küfür eden ki normalde etse bile fazlasını çok itici bulan biri, her zamankinden kaba ve düşüncesiz, bencil biri gelmiş gibi
sevgisini siktiğimin piçi
zamanın kenarında unutulmuş bir sandalye.
üzerine oturmak istiyorum ama oturursam düşeceğim.
yer yok, yer var, yer kayıyor.
bir düşüncenin ucunu yakaladım sanıyorum,
ama o da başka bir düşüncenin gölgesiymiş,
gölgeyi tutuyorum, elim kararıyor.
hiç bitmeyen bir uğultu var kafamda,
ama sessizlikten daha sessiz.
ne kadar dinlesem o kadar kayboluyorum,
kayboldukça daha çok buluyorum,
ama neyi bulduğumu bilmiyorum.
gözlerimi kapatsam içerisi daha karışık,
açsam dışarısı bulanık.
birbirine değmeyen iki dünya arasında
sarkaç gibi sallanıyorum,
ama sarkaç hep aynı yerde.
ve bütün bunların ortasında
tek kesinlik:
benim bile anlamadığım ben.
aklımın içinde binlerce kapı,
hangisini açsam ardında başka bir karanlık.
bazen ışığa benzer şeyler görüyorum,
ama yaklaşınca ellerimin arasından kayıyor,
sanki hiç var olmamış gibi.
düşüncelerim birbirine çarpıyor,
cam kırıkları gibi dağılıyor odanın içine.
toplamaya çalıştıkça daha çok kesiyorum ellerimi,
kanıyor, ama canım bile yanmıyor.
yorgunluğum bir ağırlık değil,
daha çok görünmez bir sis,
gözlerimi kapatsam da içime doluyor,
nefes alıyorum, daha da yoruluyorum.
belki de hiçbir şey anlamam gerekmez,
belki de bütün bu karmaşa,
sadece kafamın içinde dönüp duran
anlamsız bir şarkıdır.
ve ben,
kendimi dinlerken boğuluyorum.
biz bilal hancı ve ali biçimdik
yüzeyin altında,
bir şeyler eriyor,
ama bu erime değil,
bir unutuluşun kıvrımı.
grünmeyen bir ağırlık,
tenin altında,
dokunulmaz,
ama varlığını hissettiren.
ve her şey,
bir anlık sarsıntının ardından,
kendi kendini yitiren,
sessizliğin içinde kaybolan.
duyumsananın ötesinde,
bir çığlık değil, suskunluğun kıvrımı,
parçalanmış bir varlığın,
kendine yabancılaşan yansımaları.
ve orada,
bir şey var ki,
ne var ne yok,
sadece bir sarsıntının izdüşümü,
kendi kendini unutan bir an.
bir zamanlar kutsal sandığın mabedinde, şimdi sadece harabeler kaldı
senin gözlerin belki de bu harabelerin arasındaki güzelliği göremiyor, çünkü sevgi bazen kör eder insanı...oysa en derin yaralar bile zamanla iyileşir, ve yıkıntılar arasında filizlenen yeni hayatlar, en sert taşları bile yumuşatır. hatırslar, benliğinde titreyen bir yaprak gibi; ne tamamen susturulabilir ne de tamamen unutulabilir. ve şimdi, o kayboldu sandığın şey aslında varlığını başka bir biçimde sürdürür. kaybolan değil, dönüşen bir sevgi bu. harabelerin arasında, gözlerin göremediği yerde, sessiz ama güçlü bir şekilde büyür; yeniden filizlenir, yeniden yaşar. çünkü gerçek sevgi, harabeler arasında bile hayat bulur, asla yok olmaz.