‎‎‎‎‎‎‎ ‎‎‎

Beni tanıyan herkesin size söyleyeceği gibi, makbul biri değilim. Kötü adamı sevdim hep, kanunsuzu, hergeleyi. İyi işleri olan sinek kaydı traşlı, kravatlı tiplerden hoşlanmam. Ümitsiz adamları severim, dişleri kırık, usları kırık, yolları kırık adamları. İlgimi çekerler. Küçük sürpriz ve patlamalarla doludurlar. Adi kadınlardan da hoşlanırım; çorapları sarkmış, makyajları akmış, sarhoş ve küfürbaz kadınlardan. Azizlerden çok sapkınlar ilgilendiriyor beni. Serserilerin yanında rahatımdır, çünkü ben de serseriyim. Kanun sevmem, ahlak sevmem, din sevmem, kural sevmem. Toplumun beni şekillendirmesinden hoşlanmam.
          
          
          Ölüler böyle sever. 

Benim bebek.

Omzunda dünyanın yükü varken,
          haddine mi ulan intihara meyil? 

Kalbimin kuşları hep sana göç ediyor.

Aksanlı rusça konuşan Charlize theron, siktir. 

Canımı estiren bir bilinmezlik. 

Günün gürültüsü dindiğinde ölümlüler için ve kentin dilsiz sokaklarını, alanlarını örttüğünde yarı saydam gölgesi, gecenin ve gündüz emeklilerin uyku. Benim için üzücü uyanıklık saatlerinin başladığı zamandır bu. 

Ufala kemiklerini postal altındaki ruhumun, beni onunla öldür. 

Senin göğüne dolan kanatların hepsi, avuçlarıma teğet geçti.

Tiyatroda güldüm uzun zaman sonra. Cebimde tutmamış kuponlar, huzur falan sorma. Zaten şu şarkılarda artık içini ısıtmıyor. Evde radyolar bozuk, yalnız duvarlar fısıldıyor. Bir hikaye anlatıyor en kısasından. Ta ki aynı melodi belirene dek hafızamda.