un cœur en hiver

Buraya da yazim gorursun belkiui iyi seneleerrr

Bebeğim hissettin mi sen de depremi iyi misin?  Umarım güvendesindir. 

Burada güzel bir çiçek açmış

mutsuz olmayı bir trend haline getiren sosyal medya kültürünün acınası bahanesi sizi gerçekten tatmin edebiliyor mu bari

çok uzun zamandır her gece bir tabutta yatarken kendi cenazemi izleyerek sonunda ölebildiğimin düşüyle sakinleşmeye çalışarak uyuyorum, hayatta kalmak benim zaferim olmadı, hikayemde acı bir leke, üstü karalanmış, terk edilmiş bir şiir.

“etrafımdaki bir kişi, benim için her zaman çok fazla.”

“arayan kişi kendisini çok kolay kaybeder. bütün yalnızlıklar suçtur.”

gerçekten de yalnızca “insanların çoğu, başka insanlardır aslında” cümlesi sayesinde bile oscar wilde’ı popüler kültür malzemesi haline getirmiş yüzeysel insanların ve fan kitlesinin bayağılığının onun suçu olmadığını anladım. değiştim ve geliştim.

kabullenirsem kolaylaşır sandığım günlerde kalbim çocukmuş henüz. en büyük kabullenişlerin sessizliğinde, en derin isyanlar yatarmış. benim peygamberlerim bile tanrılarına küsmüşken, iyileşmek benim neyime.

herkes bir piyon, hepimiz bir piyonuz, asıl soru, kimin oyununda harcanmayı seçtiğimiz. bu düşünceyi kabullendiğimden beri kimseyi, beni harcamalarına izin vermemek adına, kendi oyunuma dahil etmiyor, kimsenin de oyununda yer almıyorum. yalnızlıktan o kadar korkuyorum ki, herkesi kendimden uzaklaştırıyor, yalnızlığımı dindiren insanlardan bile yeri geliyor, kaçıyorum. yalnızlıktan öylesine korkuyorum ki, yalnızlıktan başka bir yol bilmiyorum.