Henüz çok sürmemiş yaşamımda şimdiye kadar herkese yük, fazlalık, başlarını şişirecek bir bela oldum. Herkes beni sevdiğini söylerken onlara inanmıyorum, hala. Konuşmak beni rahatlatmamaya başladı. Doğruları biliyorum, beynim yeterince çalışıyor ve 'doğru olan bu' diyebiliyor ancak kalbim, hislerim beynin önüne geçiyor. Herkese deva olmaya çalışırken lendimi daha da derine gömüyor, görmezden geliyorum. Tüm gün üstümde, beni ezip geçen kötü his, akşam iyice bastırdı ve ben ağlamak istediğimde ağlayamadım bile. Gülerek gizlemeye çalıştım ama kendime yalanladığım hislerim beni akşam ele geçirdi. Ben babama sarılıp ağlayamadım. İyileştiğim bir dönem vardı, ancak şimdi çok daha ciddileşiyor ve derine gidiyor. Çok riskli bir dönemdeyim ve bunu buraya yazmak dahi beni rahatlatmayacak. Yazmak bile beni rahatlatamıyorken normalmiş gibi davranmak çok zor..
