Yazmayı 12 yaşındaki çocukluğumun hayallerinden esinlenerek öğrendim. Zihnimin en büyük mentoru o'ydu. Zihnimdeki kelimeleri şekillendiren ise hislerim oldu. Acım, aşkım ve pişmanlıklarımdı kelimelerin içine akan mürekkep.

En büyük korkum ise aynalardı. Ruhumdan akan kelimeleri sayfalara akıttığım an ise, korkumu sevmeyi öğrendim an oldu. Zihnimdeki karakterlerle kötülüklerimi ve iyiliklerimi sevdim. O karakterlerle arkadaş ve düşman oldum. Aynaları onlarla birlikte çatlattım.

Acı öyle bir şeydi ki, bir süre sonra insanıyla bütünleşiyordu.
Gidesi gelmiyordu şerefsizin, gönderesim de gelmiyordu. Ona bir sigara ikram ettim. Oturduk balkonda. Ben ona bir satır yazdım. O bana.

"Ahlaka uygun ya da ahlaksız kitap diye bir şey yoktur. Kitaplar iyi ya da kötü yazılmışlardır. Hepsi bu." -Oscar Wilde