gecmise donsem,tek dilegim hicbir zaman buyumemek olurdu ya da dunyanin tum gercekligini (su an inflerin yaptigi gibi) reddedip kendi utopyamda yasamak olurdu. bugun ikbal ve aysenur yarin elif ve fatma isimler degisiyor ama gundem hep ayni. siddettin ya da cinayetin normallestirildigi,kadin haklarinin hice sayildigi; sadece kadin olmamakla birlikte ne hayvan hakki ne de insan haklarinin hice sayildigi bu ulke de yasama umutlari olan biz kadinlarin bir sekilde ses cikariyor olmasi motive,bunu sosyal medya uzerinden yapilmasi demotive edici. hukumet bizi yoksayiyorken,hicbir siyasetci ya da hicbir kurum kurulus bizim sesimiz olmuyorken boyle bir cografya da boyle bir ideolojik ic savasin oldugu,insanlarin goruslerinin zerre onemsenmedigi herkesin "ben" odakli oldugu bu ulkede sesimizi duyurmaya calismak oldukca zorken etrafta ben feministim ben humanistim ben demokrasiyi savunuyorum ben laik bir Türk kadiniyim diye gezinen sozde sosyal medya fenomenlerinin "kendi utopyalari" ndan cikmamalari o kadar korkunc ve o kadar aci ki. ikbal ve aysenur'un hayata dair umutlari oldugunu ve yasamayi cok istediklerini o kadar iyi biliyorum ve bunu hissedebiliyorum ki bu his o kadar aci ki nasil aciklanir bilmiyorum iki gundur neler olup bitiyor anlamiyorum insanlarin bu kadar duyarsiz ve kalpsiz olmasini kaldiramiyorum bende onlar gibi algilarimi kapatip kendi utopyama donmek istiyorum ama bunu yapamiyorum cunku ben de yasama dair umutlari ve hayalleri olan genc bir kadinim. hicbir insan boyle vahsice katledilmeyi hak etmez.
