.

göğsünde büyüttüğün tenha sokaklar, her biri mezara çıkmıyor muydu? neden yaşamı diler gibi bakınıyorsun? o bakışlar yalan, değil mi? sen ölümü istiyorsun. geceye sığdıramadığın acını, tabuta sığdırabileceğini sanıyorsun.

yalvarsam, ağlasam, kapansam dizine

mezarın içine doğdum ben boşverin sadece gülümseyin. 

Yasaklar davet gibi çağırdı olmazlara, her zaman hep sana yöneldi duygularım, aklımın dur dediği yerlerde duramadım. 

Artık yoruldum yaşamaktan, hep yenildim. 

İnsan tek ömürde, aynı bedende, birden fazla kişi olarak yaşıyor. Her kayıp, her acı tecrübe, her günbatımı ve gözyaşıyla biraz değişiyor. Her kazanım, tatlı deneyim, gündoğumu ve tebessümle değiştiği gibi. İnsan, tek kişi olarak doğup çok kişi olarak ölüyor. 

Al beni de erit ateşinde gözbebeklerinin. 

Biriciğim, sakın üşümesin gözlerin. Kirpiklerine yağmur değdirme. Beni güldürdüğün şarkılara, günlere, içimde yarattığın bahçeye minnettarım. 

Sofya'nın zayıf, titrek sesi duyuldu.
          
          "Settar gitme, gideceksin biliyorum ama sen yine de gitme. Gidersen boynuna bir vebal yüklemem. Ama gitme. Çünkü gidersen böyle bir yıkımı bana ancak daha büyük bir yıkım unutturabilir."
          
          "Git" demişti Settarhan, Sofya ise "Gitme."
          
          Settarhan, bu tek kelimelik cümleyi içinden tekrarlayıp duruyordu. Sofya ona "Gitme" derken gitme ihtimalinin mümkün olduğunu öğretmişti. "Gitme" diyordu, demek ki Settarhan gidebilirdi. Gitmesi ihtimal dâhilinde olmasa Sofya "Gitme" demez, böyle bir mümkünü onun ihtimalleri arasına yerleştirmezdi. Demek ki gidebilirdi. Demek ki gitmek, iradesi dâhilindeydi. Öyleyse gitmeliydi.

Mutluluk zor zanaat, özellikle de konu başkalarının mutluluğu olunca. İnsan eğer sorgulamaksızın kabullenmeye şartlandırılmamışsa, mutluluk, gerçekten çok daha zor bir uğraş.