hava yağmurlu otobüsten iniyorum. saçım ıslanmış, kabarmış...önemi kaldı mı ki artık? bu kadar hayal kırıklığının yanında hangi insan saçını düşünür? gelgitler zamanla hayal kırıklığına dönüşüyor kalbim ve zihnimde eş olarak. bu mu bana değer veren kişiydi? bu mu aklımda dolanıp duran insan? aklım bencilmiymiş düşünüyormuş bu adamı hâlâ hayallerinde kalbim acırken. evet bencilmiş. insanın kendi aklı bile yine kendi kalbini görmezden gelebiliyormuş. o zaman bu adamdan her şeyi beklemem gerekirmiş, yanılmışım.
-l