Korkunç birine dönüştüğümü hissediyorum ve bu beni çok korkutuyor. Duygularımı kaybettim diyebilirim.. Kimseye karsi bir sevgi hissedemiyorum. Duygularim sadece kin ve nefretten ibaret. Insanlara olan tahammül seviyem gittikce azalıyor. Basimi alip gidesim var ama gidecek bir yerim yok. İntihar edesim var ama cesaretim yok. Kendimden nefret ediyorum çünkü çok aptal bir insanim. Cevremde dogru duzgun insan yok. Ailem bile bana mesafeliymis gibi.. Ama galiba tum bunlarin sebebi benim. Benim aptal davranislarimdan dolayi hatta komple varligimdan kaynakli da olabilir. Kendimi her anlamda cok çirkin hissediyorum. Yuz çirkinliği olsun,kalp çirkinliği olsun,ruh-zihin çirkinliği olsun... Aynaya baktığımda ciddi anlamda kendimden korktugum oluyor. O zaman diyorum ki; sen boyleysen diger insanlar sana nasil katlanıyor, nasil mideleri tutuyor.
Kafamin icinde bir ses var daha doğrusu sesler
.. Surekli azarliyor beni -herkes gibi- ben azarlanmak istemiyorum. Surekli kucuk düşürücü seyler soyluyor bana ben bunu da istemiyorum. Onu -onlari- susturmak istiyorum ama susmuyorlar bilakis onlar beni susturuyor. Sadece kendime onun gibi davrandığım zaman susuyor. Şuan bu yazilanlari bile kendim yazmıyormuş gibi hissediyorum. Sanki arkadan söyleniyor bana yazayim diye bende sorgusuz sualsiz yazıyorum. Gittiğim her yerde istenmediğimi her defasinda iliklerime kadar hissediyorum. Bu o kadar zoruma gidiyor ki. Bazen ben bile kendimi istemiyorum.
Suan bir ses daha var kafamin icinde. Diyorr ki;sürekli bir yerlere aptal aptal seyler yazip durma.
Sonunda yine okuyup kendine hakaret edip sileceksin..
Ben...ben kendimi delirmis gibi hissediyorum. Sanki birden fazla kişiliğim varmış gibi...
