Yılların soldurduğu bir ruh var bende.
Biçare ruhumda, fecr zamanında akmış kederlerim.
Ne de yakışıyor şâhikasında bir sîtare.
Râz var ruhunda, dudaklarında nâr.
Bitmiştir konuşmaktan,
Tükenmiştir suyu anlatacaklarını anlatmaktan.
Bilir misin, neye üzüldüm en çok tâ derinden?
Gönlümün ortasında kocaman bir zıpkın, çıkaramıyorum.
Âvâzım çıktığınca ağlıyorum.
Gözün sırrı keşfedilebilir ancak gözyaşlarıyla.
Peki, vuslatı kimde bulabilir, kime sarılabilirim,
Kağıdım ve kalemim olmadıkça?