llt_cnvs

"I wonder if the ground feels the added heaviness of my heart since we said goodbye. If she can tell by the way that i walk that I'm missing you, that each step i take is one i want to take to your door. I try not to let it weigh me down, but the gravity of your absence is slowly getting stronger."

ძვირფასო, მუდამ მეგონა, რომ ჩემს ცხოვრებაში სულ იქნებოდი. რომ შეუძლებელი იყო ჩემი არსებობა შენ გარეშე. ახლაც ასე მგონია. ახლაც, ამწამს, როცა არცერთი წამით არ მინდოდა შენი ცუდად ყოფნა ასე გამეტარებინა, არ შემიძლია უშენოდ. ეს სულ ასე იქნება. 
          არ მინდოდა ასე დასრულება. საერთოდ არ მინდოდა დასრულება ოდესმე შენთან. არ მინდოდა, რომ უცნობები გავმხდარიყავით ერთმანეთისთვის.
          მიყვარხარ მე შენ ძალიან, ძალიან. შენს თეთრ გულს ძალიან უყვარხარ, ძალიან ენერვიულები. 
          მაგრამ ტკივილი იმდენად დიდია, ვერ აბიჯებს. არ შეუძლია, გადაბიჯების მცდელობა კიდევ უფრო სტკივა. 
          ვერც კი წარმოიდგენ, რამდენის ფასად დამჭირდა შენთან მტკიცედ რომ ვყოფილიყავი ამწამს ან ყოველ შემთხვევაში, თავი მომეჩვენებინა მტკიცედ.
          ვფიცავ ყველაფერს არ მინდოდა, მართლა არ მინდოდა, მაგრამ სწორი ასე იყო. სწორი ასე იყო ჩემი მენტალური ჯანმრთელობისთვის, მაგრამ გულისთვის - არასდროს. 
          გემუდარები, კარგად იყავი, გთხოვ, რომ კარგად იყო. მოვკვდები შენ რომ რამე დაგემართოს ან ცუდად იყო, ამას ზუსტად ვიცი, რომ მართლა ვერ გადავიტან. 
          მთვარე ისევ ძალიან ლამაზია, სხვანაირად არც შეიძლება. 
          _
          - სიტყვები, რომლის თქმაც ძალიან მინდა, თუმცა ვერასდროს გეტყვი.

It feels like I could collapse at any moment, and not even a sliver of strength would remain to lift me back to my feet.

ძალიან, ძალიან ცუდად ვარ.

ცრემლები დამიშრა, 
          წამლებს კვლავ ვსვამ
          და ცხოვრებას ვაგრძელებ ისე, როგორც ეს მომეთხოვება. 
          ვმუშაობ, დავდივარ უნივერსიტეტში, ვსწავლობ, ვუცინი ხალხს. მეტი რაღა უნდა გავაკეთო? სხვებს ვაჯერებ, რომ ყველაფერი რიგზეა, რომ კარგად ვარ, საკუთარ თავს რატომ - ვერ? 
          დილით სარკის წინ ვცდილობ, რომ გავიღიმო, ვეუბნები, რომ კარგად ვარ, მაგრამ არ ვარ. 
          როდემდე უნდა გაგრძელდეს ასე? როდემდე უნდა ვატყუებდე საკუთარ თავს? 
          კარგად ვარ? ყველაფერი რიგზეა? არაფერი მომხდარა? მშვიდობა მაქვს? - სასაცილოა. მეცინება. ძალიან, ძალიან მეცინება. და ისინიც, რომ იჯერებენ? რომ აღარ მეკითხებიან მეორედ? რომ თავს მანებებენ? 
          დავიღალე.
          ვეღარც ვტირი, აღარ მდის ეს ცრემლები. 
          სად წავიღო ეს ემოციები? ეს ტკივილი, რომელიც მჭამს? 
          ვისთან მივიდე, ვის შევეკედლო, ვინ მიმიღებს, ვინ მომისმენს? 
          ვის ვაინტერესებ? 
          რომ გავქრე ამ სამყაროდან, ნუთუ ვინმე შეამჩნევს? ვინმე მომიკითხავს? არა მგონია. 
          _
          აღარც ძალა მაქვს რამის, არც ენერგია. არც მინდა რამე, არაფერი აღარ მინდა. 
          მხოლოდ სიმშვიდე და ამ შეგრძნების გაქრობა გულიდან, რომელსაც ვეღარ ავუდივარ. 
          მინდა აღარ მტკიოდეს და კარგად ვიყო. 
          .
          დავიღალე ყველა სიტყვისგან, რომელიც არასდროს ემთხვევა ქცევას. 
          დავიღალე ყველაფერი ფუჭისგან. 
          _
          თუკი ვფხიზლობ მხოლოდ იმიტომ, რომ ასეა საჭირო. იმიტომ, რომ უნდა ვიმუშაო და ვიარო უნივერსიტეტში. სხვა ფუნქცია მე აღარ გამაჩნია. სხვა შემთხვევაში მე ფხიზელი არ ვარ. 
          
          
          

მე ხომ არასდროს მითხოვია იმაზე მეტი, ვიდრე ვიმსახურებდი.
          მე ხომ არასდროს მითხოვია იმაზე მეტი, ვიდრე გამიცია. 
          რატომ?
          რატომ არასდროს მიბრუნდება უკან ის, რასაც გავცემ იმ კეთილი სახით, რომელსაც ვიმსახურებ.
          ნუთუ, ამდენად არაფერი ვარ?
          ნუთუ, არ ვღირვარ არცერთ კარგ სიტყვად, არცერთ კარგ ემოციად, არცერთ კარგ ქმედებად?
          ნუთუ, სულ მხოლოდ მე უნდა მიყვარდეს და მათ მე - არასდროს საკმარისად. 
          ჩემი სიყვარული ტრაგედიაა. იმიტომ, რომ მე მიყვარს ჩემი იმ სიყვარულით, რომელიც თურმე მხოლოდ მე შემიძლია და არავის - სხვას. ტრაგედიაა იმიტომ, რომ ჩემს ცხოვრებაში არ არსებობს დედის, დებისა და ჩემი 4 მეგობრის გარდა ადამიანი, რომელზეც ვიტყვი, რომ მათთვის რამედ ვღირვარ. რომ მათთვის მე მნიშვნელოვანი ვარ, რომ ჩემი სიცოცხლე ადარდებთ და ჩემი ყოფნა/არყოფნა აინტერესებთ. 
          რამდენჯერ გამიცრუვდა იმედი, რამდენჯერ მეგონა, რამდენჯერ მინდოდა, რომ ასე ყოფილიყო, თუმცა ყველა ჯერზე, აბსოლუტურად ყველა ადამიანმა ზემოხსენებულების გარდა, დამიმტკიცეს, რომ მათთვის არაფერი ვარ. ტრაგედიაა ჩემი სიყვარული იმიტომ, რომ მე ისინი, განსაკუთრებით კი ერთი, ვისაც ჩემს ადამიანს ვეძახდი, მიყვარს საზღვრების გარეშე, პასუხად კი ვიღებ მუდამ იმ ქცევებს, რომლებიც მიმტკიცებენ, თუ რამდენად უმნიშვნელო და პატარა ვარ მათ ცხოვრებაში.
          არავის არაფერს ვთხოვ, არც მინდა, უფრო სწორად - აღარც მინდა, რადგან დავიღალე. დავიღალე მუდამ მათთან საკუთარი თავის შეხსენებით. დავიღალე, რომ მე ის ადამიანი ვარ, ვისაც წაუკითხავ შეტყობინებებს ათვლიან ხოლმე ან ვინც მუდამ ავიწყდებათ. 
          ვერცერთი წამალი ვერ მეხმარება. ვერც მე ვეხმარები საკუთარ თავს და ეს არავინ იცის. 
          კარგად არ ვარ და ეს არავინ იცის. 
          ესეც ტრაგედიაა; მე ხომ ასე ძალიან მინდა, რომ კარგად ვიყო, თუმცა მცდელობის არცერთ ჯერზე ეს არ გამომდის. 
          _
          ყველა ღამე ვტირი ძილის წინ, ჩაძინებამდე. თურმე ძილშიც ვტირი. დილით თვალები დასიებული მაქვს. ვტირი გზაშიც ოღონდ ეს გაუაზრებლად - ცრემლები თავისით მოდის და ხალხის მზერას რომ ვგრძნობ, ვხვდები, რომ კვლავ ცრემლები წამომსვლია. 
          არ ვიცი, ასე როგორ უნდა გავძლო. არ ვიცი, კარგად როგორ უნდა გავხდე. 
          _
          ბებო, ყველაზე მეტად მჭირდები ახლა და მენატრები ძლიერ.

კარგად არ ვარ. 

გაზაფხულზე აქციებზე დგომამ თითქმის ეპილეფსიამდე მიმიყვანა, მისი წინარე ნიშნები მქონდა. მიზეზი ხმაური, ემოციური და ფიზიკური გადაღლა და შიში იყო, ამას ჩემი მეგობრის მამის გარდაცვალებით გამოწვეული სტრესი და სევდა დაემატა და დედაჩემის უდიდესი შიში ლამის ახდა, - გულყრა ლამის ხელახლა დამემართა. ამიტომაც ამ აქციებზე დიდხანს ვერ ვდგავარ, მით უმეტეს, როცა პიროტექნიკას და ლაზერებს იყენებენ, ჩემი ტვინის უჯრედებისთვის ყველაზე მავნეა. 
          მე და ფსიქიატრი ვმეგობრობთ, ძალიან კი არ უნდოდა, რომ ფსიქოტროპული წამლები გამოეწერა, მაგრამ ვერას გახდა, - ჩემს მენტალობას სხვანაირად  ვერ მიხედავდა. 
          ვარ ასე, ჩემთვის, ჩემს პატარა სამყაროში. თითქოს მშვიდად, თითქოს არაფერი ხდებოდეს. 
          -
          კვდომა და არსაუბარი - ვისწავლე ყლაპვა.

საკუთარი თავის სიძულვილი კვლავ მესტუმრა. დავიღალე უკვე, რომ აღარც ვეჩვევი?
          ოთხშაბათს უნივერსიტეტში მხოლოდ იმის გამო არ წავედი, რომ ტანსაცმლის ჩაცმისას, როცა სარკეში ჩავიხედე, საკუთარ სხეულზე იმდენად გულის რევის შეგრძნება გამიჩნდა, იმდენად მძაგდა იგი, რომ სახლში დავრჩი და მის მერე სარკეში აღარ ჩამიხედავს. სამსახურში ისე მივდივარ, ისე ვიცვამ, ისე ვტოვებ სახლს, რომ სარკეში არცერთხელ ჩამიხედავს. რა ვუშველო? რით ვუშველო? 
          ისე არ მინდა ხალხს დავენახო, ისე არ მინდა გარეთ გასვლა მიწევდეს, ისე არ მინდა ეს პასუხისმგებლობები მქონდეს. 
          არ ვიცი, ოთხშაბათს რა დამემართა, სად გაქრა მადლიერება საკუთარი სხეულის მიმართ, რომელსაც ამდენი თვე გულითა და გონებით ვატარებდი.
          როგორ დავიღალე, როგორ დავიტანჯე და როგორ არავის ესმის ეს. ამდენად რთულია ამის გაგება? რომ გძულდეს საკუთარი სხეული, სახე, რომელიც მუდამ შენია. იმდენი გამონაყარი მაქვს, თან ყველა ისეთი მტკივნეული, ლამისაა მთელი სახე დავიხოკო. 
          მთელი გულით მინდა, რომ გარეთ ვიარო, ყველგან წავიდე, ხალხში ვიყო, რომ მეგობრები ვნახო, მაგრამ სხეული მუდამ უკან მქაჩავს. 
          დავიღალე, მართლა ძალიან დავიღალე. 10 წელზე მეტია ეს პრობლემა მტანჯავს, 10 წელზე მეტია ვიგერიებ ხალხის დამცინავ მზერას, რომელიც ახლა უკვე ჩემი გახდა, - როგორი სიძულვილით ვუყურებ საკუთარ სხეულს სარკეში. 
          არ მინდა ცხოვრება ისეთი, სადაც უნდა მიწევდეს საკუთარი სხეულის ატანა, არ მინდა, არა.
          არავის ესმის, 
          არავის. 
          შიმშილობის მერამდენე დღეები უნდა მქონდეს? ან მერამდენე დღეები, როცა უკონტროლოდ ვჭამ? 
          მეცინება ჩემს თავზე, რამდენად გულისამრევია იგი. 
          არაფერი გამომდის, მუდამ სიბნელეში ვარ.-
          -ფსიქიატრთან ვიზიტზე არ მივედი, არც მას დაურეკავს. 
          ____
          ნეტავ, რომელი დამამშვიდებელი შეძლებს ჩემს დამშვიდებას?

ფსიქიატრს გალაკტიონისა და ოლღას წერილების წიგნი მივუტანე. 
          რომ მკითხა, რატომ ეს წიგნი, გამეღიმა. ცოტა ხანს პასუხი არ გავეცი, თავადაც მელოდა, ბოლოს ვუთხარი, რომ წიგნი ინახავდა ჩემი ადამიანის მიერ დატოვებულ ხაზებს, სიტყვებსა და წინადადებებს. იმ ადამიანის, რომლის გამოც არაერთხელ დავრჩენილვარ, რომელმაც არც კი იცის, რამდენად დიდ ძალას მაძლევს მისი უბრალოდ არსებობითაც კი, რომელთან ერთადაც ყოფნას ყველანაირი ქარიშხლის დამშვიდება და აღელვებული ზღვის დაწყნარება შეუძლია. 
          ავუხსენი, რამდენად იყო ჩემს სულში მცხოვრები ჩემთვის ძვირფასი, - მიღიმოდა. თურმე მეც ვიღიმოდი. 
          მეორე სტუმრობა უფრო მარტივი აღმოჩნდა, მტკიცნეულ თემებზე არ მასაუბრა, მხოლოდ იმაზე, - რაც მაღიმებდა. რაც მიყვარდა. რაც მაწყნარებდა. მთელი დროის განმავლობაში, თვალებში მიყურებდა და ამ უკანასკნელით მიღიმოდა. 
          ჩაი კვლავ დამისხა, ისევ იმავე ლამაზ ჭიქაში, ამჯერადაც არ დამილევია. 
          წამოსვლისას მითხრა, რომ ძალა სწორედ ამ სიყვარულში უნდა მეპოვა, უბრალო წიგნი უბრალოდ მისმა წარწერებმა ამდენად მნიშვნელოვანი რომ გახადა. ძალა, რომ მქონოდა გაგრძელების სურვილი. 
          გამეცინა, მე ხომ ამას აქამდე ისედაც ვაკეთებდი-მეთქი, ვუთხარი და წამოვედი. 
          ამჯერად მარგალიტის საყურეები არ ეკეთა, ვერცხლისფერი ბურთები იყო და ალბათ, საყურეების ორეული ყელსაბამი. უხდებოდა. 
          -
          "ჩემო ძვირფასო, სამყაროში ყველაზე მადლიერი შენით ვარ"