llt_cnvs

მეც მომენატრე.

სურვილი ასეთი მძაფრი არასდროს ყოფილა.
          მე ხომ ვიცი, რომ ამას არ გავაკეთებ,
          ხომ ვიცი, 
          მაგრამ ამის გაკეთებაზე ვფიქრობ ყველგან და ყველასთან.
          ახლა, ამწამს, ამ საშინელ და გულისამრევ საღამოს, ასე მძაფრად სურვილი სხვა დროს არ მქონია.
          მეზიზღება ეს საღამო და ყველა ის საღამოები, ყველა ის ღამეები და ყველა ის გათენებები, როცა ეს ხდება.
          მეზიზღება საკუთარი თავი და მეზიზღება ის, რომ მაინც არ მძულს ადამიანი, რომელმაც ცხოვრება გამიმწარა, რომელიც ახლაც მიმწარებს, რომელიც ყველა დღის გათენებას და დაღამებას მიშხამებს, მაძულებს და სურვილს მიმძაფრებს. 
          დავიღალე. 
          ვიცი, რომ ამას არ გავაკეთებ, ჩემს დებს ამას არასდროს გავუკეთებ, დედაჩემს ამ ტკივილს არასდროს მივაყენებ,
          მაგრამ მაინც - ვიცი, რომ მთელი ცხოვრება ამაზე ვიფიქრებ.
          ვიცი, რომ ეს სურვილი მუდამ იჯდება კუთხეში და შორიდან დამაკვირდება, ზოგჯერ წინა რიგშიც დაჯდება, მაგრამ სცენაზე - არასდროს. არ მივცემ სცენაზე ამოსვლის უფლებას. 
          მაგრამ მაინც,
          საკუთარ თავს დავპირდი, რომ მის გამო არასდროს ვიტირებდი, რომ არ იყო ღირსი ჩემი ცრემლების, მაგრამ მაინც ვტირი. მის გამო, მაგრამ არა - მასზე, იმის გამო, თუ როგორ ამომიტრიალა ცხოვრება და როგორ დამინგრია ყველაფერი. როგორ წამართვა სინათლე და როგორ მართმევს ყველაფერ კარგს, რისიც მწამდა და მჯეროდა. როგორ მაცლის ყველანაირ ძალას სხეულიდან. როგორ მიშლის სულს, როგორ მტკენს, როგორ მაპატარავებს. 
          გთხოვთ, ვინმემ ჩამეხუტეთ. ვინმემ გაიგეთ ჩემი გულისტკივილი, რომელსაც არავის ვუზიარებ. ის ფაქტიც სასაცილოა, ამას რომ აქ ვწერ, რადგან აქ ხომ არავინ მიცნობს. არავინ იცის ამ ექაუნთის არსებობის შესახებ, მაგრამ მაინც - უიმედოდ ვწერ, რადგან არ ვიცი, სხვაგან სად წავიღო ეს ემოცია. არ ვიცი, სხვაგან სად მოვყვე იმის შესახებ, რაზეც არასდროს არავისთან არ ვსაუბრობ და არც ვისაუბრებ. 
          დავიღალე,
          სურვილი ასეთი მძაფრი არასდროს ყოფილა.
          აღარ მინდა, რომ დღე გამითენდეს, ამას არ უნდა ვამბობდე, ღმერთო, ვიცი, მაგრამ შენც კარგად ხედავ ჩემს მდგომარეობას. ჩემს დამსხვრეულ და გაშავებულ სულს, შენც კარგად ხედავ ჩემს გამწარებულ გულსა და ცხოვრებას. ჩემი ბრალი არაფერია.
          -
          მაგრამ მაინც, როგორც კამიუმ დაწერა
          "Should I kill myself or have a cup of coffee?"

ღმერთო, 
          მაპატიე, მაგრამ დღეს განსაკუთრებით მეზიზღება, რომ ცოცხალი ვარ. 

"I wonder if the ground feels the added heaviness of my heart since we said goodbye. If she can tell by the way that i walk that I'm missing you, that each step i take is one i want to take to your door. I try not to let it weigh me down, but the gravity of your absence is slowly getting stronger."

ძვირფასო, მუდამ მეგონა, რომ ჩემს ცხოვრებაში სულ იქნებოდი. რომ შეუძლებელი იყო ჩემი არსებობა შენ გარეშე. ახლაც ასე მგონია. ახლაც, ამწამს, როცა არცერთი წამით არ მინდოდა შენი ცუდად ყოფნა ასე გამეტარებინა, არ შემიძლია უშენოდ. ეს სულ ასე იქნება. 
          არ მინდოდა ასე დასრულება. საერთოდ არ მინდოდა დასრულება ოდესმე შენთან. არ მინდოდა, რომ უცნობები გავმხდარიყავით ერთმანეთისთვის.
          მიყვარხარ მე შენ ძალიან, ძალიან. შენს თეთრ გულს ძალიან უყვარხარ, ძალიან ენერვიულები. 
          მაგრამ ტკივილი იმდენად დიდია, ვერ აბიჯებს. არ შეუძლია, გადაბიჯების მცდელობა კიდევ უფრო სტკივა. 
          ვერც კი წარმოიდგენ, რამდენის ფასად დამჭირდა შენთან მტკიცედ რომ ვყოფილიყავი ამწამს ან ყოველ შემთხვევაში, თავი მომეჩვენებინა მტკიცედ.
          ვფიცავ ყველაფერს არ მინდოდა, მართლა არ მინდოდა, მაგრამ სწორი ასე იყო. სწორი ასე იყო ჩემი მენტალური ჯანმრთელობისთვის, მაგრამ გულისთვის - არასდროს. 
          გემუდარები, კარგად იყავი, გთხოვ, რომ კარგად იყო. მოვკვდები შენ რომ რამე დაგემართოს ან ცუდად იყო, ამას ზუსტად ვიცი, რომ მართლა ვერ გადავიტან. 
          მთვარე ისევ ძალიან ლამაზია, სხვანაირად არც შეიძლება. 
          _
          - სიტყვები, რომლის თქმაც ძალიან მინდა, თუმცა ვერასდროს გეტყვი.

It feels like I could collapse at any moment, and not even a sliver of strength would remain to lift me back to my feet.

ძალიან, ძალიან ცუდად ვარ.

ცრემლები დამიშრა, 
          წამლებს კვლავ ვსვამ
          და ცხოვრებას ვაგრძელებ ისე, როგორც ეს მომეთხოვება. 
          ვმუშაობ, დავდივარ უნივერსიტეტში, ვსწავლობ, ვუცინი ხალხს. მეტი რაღა უნდა გავაკეთო? სხვებს ვაჯერებ, რომ ყველაფერი რიგზეა, რომ კარგად ვარ, საკუთარ თავს რატომ - ვერ? 
          დილით სარკის წინ ვცდილობ, რომ გავიღიმო, ვეუბნები, რომ კარგად ვარ, მაგრამ არ ვარ. 
          როდემდე უნდა გაგრძელდეს ასე? როდემდე უნდა ვატყუებდე საკუთარ თავს? 
          კარგად ვარ? ყველაფერი რიგზეა? არაფერი მომხდარა? მშვიდობა მაქვს? - სასაცილოა. მეცინება. ძალიან, ძალიან მეცინება. და ისინიც, რომ იჯერებენ? რომ აღარ მეკითხებიან მეორედ? რომ თავს მანებებენ? 
          დავიღალე.
          ვეღარც ვტირი, აღარ მდის ეს ცრემლები. 
          სად წავიღო ეს ემოციები? ეს ტკივილი, რომელიც მჭამს? 
          ვისთან მივიდე, ვის შევეკედლო, ვინ მიმიღებს, ვინ მომისმენს? 
          ვის ვაინტერესებ? 
          რომ გავქრე ამ სამყაროდან, ნუთუ ვინმე შეამჩნევს? ვინმე მომიკითხავს? არა მგონია. 
          _
          აღარც ძალა მაქვს რამის, არც ენერგია. არც მინდა რამე, არაფერი აღარ მინდა. 
          მხოლოდ სიმშვიდე და ამ შეგრძნების გაქრობა გულიდან, რომელსაც ვეღარ ავუდივარ. 
          მინდა აღარ მტკიოდეს და კარგად ვიყო. 
          .
          დავიღალე ყველა სიტყვისგან, რომელიც არასდროს ემთხვევა ქცევას. 
          დავიღალე ყველაფერი ფუჭისგან. 
          _
          თუკი ვფხიზლობ მხოლოდ იმიტომ, რომ ასეა საჭირო. იმიტომ, რომ უნდა ვიმუშაო და ვიარო უნივერსიტეტში. სხვა ფუნქცია მე აღარ გამაჩნია. სხვა შემთხვევაში მე ფხიზელი არ ვარ. 
          
          
          

მე ხომ არასდროს მითხოვია იმაზე მეტი, ვიდრე ვიმსახურებდი.
          მე ხომ არასდროს მითხოვია იმაზე მეტი, ვიდრე გამიცია. 
          რატომ?
          რატომ არასდროს მიბრუნდება უკან ის, რასაც გავცემ იმ კეთილი სახით, რომელსაც ვიმსახურებ.
          ნუთუ, ამდენად არაფერი ვარ?
          ნუთუ, არ ვღირვარ არცერთ კარგ სიტყვად, არცერთ კარგ ემოციად, არცერთ კარგ ქმედებად?
          ნუთუ, სულ მხოლოდ მე უნდა მიყვარდეს და მათ მე - არასდროს საკმარისად. 
          ჩემი სიყვარული ტრაგედიაა. იმიტომ, რომ მე მიყვარს ჩემი იმ სიყვარულით, რომელიც თურმე მხოლოდ მე შემიძლია და არავის - სხვას. ტრაგედიაა იმიტომ, რომ ჩემს ცხოვრებაში არ არსებობს დედის, დებისა და ჩემი 4 მეგობრის გარდა ადამიანი, რომელზეც ვიტყვი, რომ მათთვის რამედ ვღირვარ. რომ მათთვის მე მნიშვნელოვანი ვარ, რომ ჩემი სიცოცხლე ადარდებთ და ჩემი ყოფნა/არყოფნა აინტერესებთ. 
          რამდენჯერ გამიცრუვდა იმედი, რამდენჯერ მეგონა, რამდენჯერ მინდოდა, რომ ასე ყოფილიყო, თუმცა ყველა ჯერზე, აბსოლუტურად ყველა ადამიანმა ზემოხსენებულების გარდა, დამიმტკიცეს, რომ მათთვის არაფერი ვარ. ტრაგედიაა ჩემი სიყვარული იმიტომ, რომ მე ისინი, განსაკუთრებით კი ერთი, ვისაც ჩემს ადამიანს ვეძახდი, მიყვარს საზღვრების გარეშე, პასუხად კი ვიღებ მუდამ იმ ქცევებს, რომლებიც მიმტკიცებენ, თუ რამდენად უმნიშვნელო და პატარა ვარ მათ ცხოვრებაში.
          არავის არაფერს ვთხოვ, არც მინდა, უფრო სწორად - აღარც მინდა, რადგან დავიღალე. დავიღალე მუდამ მათთან საკუთარი თავის შეხსენებით. დავიღალე, რომ მე ის ადამიანი ვარ, ვისაც წაუკითხავ შეტყობინებებს ათვლიან ხოლმე ან ვინც მუდამ ავიწყდებათ. 
          ვერცერთი წამალი ვერ მეხმარება. ვერც მე ვეხმარები საკუთარ თავს და ეს არავინ იცის. 
          კარგად არ ვარ და ეს არავინ იცის. 
          ესეც ტრაგედიაა; მე ხომ ასე ძალიან მინდა, რომ კარგად ვიყო, თუმცა მცდელობის არცერთ ჯერზე ეს არ გამომდის. 
          _
          ყველა ღამე ვტირი ძილის წინ, ჩაძინებამდე. თურმე ძილშიც ვტირი. დილით თვალები დასიებული მაქვს. ვტირი გზაშიც ოღონდ ეს გაუაზრებლად - ცრემლები თავისით მოდის და ხალხის მზერას რომ ვგრძნობ, ვხვდები, რომ კვლავ ცრემლები წამომსვლია. 
          არ ვიცი, ასე როგორ უნდა გავძლო. არ ვიცი, კარგად როგორ უნდა გავხდე. 
          _
          ბებო, ყველაზე მეტად მჭირდები ახლა და მენატრები ძლიერ.

კარგად არ ვარ.