نارِنجی

بعضی وقتا از خودم میپرسم واقعا ارزششو داشت؟

مانده بودی اگر نازنینم زندگی رنگ و بوی دگر داشت..

سر میدم آواز قو تموم شده داستانمون..

ما زخمی آغوش‌ هایی هستیم که به امن بودن صاحبانشان ایمان داشتیم..

سر انجام من فراموش خواهم کرد و تو دیگر هیچگاه اینگونه دوست داشته نخواهی شد..

آدما میرن ولی آهنگایی که فرستادن می‌مونه..

مرا ببوس این جنگو کش نده..

دستتو دورم نگه دار من یه شمع رو به بادم..

زندگیمم مثل نقاشی هایی که قرار بود با هم کاملش کنیم نصفه نیمه مونده..

_ تا آخر ماندی؟
          _ حتی بیشتر از آخر نیز، من آخر را هم آنقدر کش دادم، مثل یک طناب، آنقدر کشیدم، کشیدم که ناگهان خودش برید و چنان به زمین خوردم که تمام استخوان‌ هایم شکست و تا مدت‌ ها نتوانستم بلند شوم. و دردناکش این بود که حتی با استخوان‌های شکسته و بر کف زمین نیز میخواستم طناب را به هم گره بزنم؛ اما دیگر نمیشد، دیگر بریده بود، دیگر به آخر رسیده بود...