Kelpie

7 yaşımdayken bahçede çocukluk arkadaşımla koşturup ebelemece oynuyorduk. Ayağımın taşa takılıpda yere düştüğümde canımın çok yandığını anımsıyorum. Ben ağlayınca arkadaşımın annemi çağırmak  eve gittiği zaman yerde oturmaya devam ediyorum. Bir süre sonra  yağmur başlıyor. Ne arkadaşım nede annem yanıma geliyor. Sonradan  farkediyorum. Ben yere hiç düşmedim. Çocukken arkadaşımda olmadı.

Ellerinin titremesinin korkudan, gülümseyince dolan gözlerinin acıdan, bazen durduk  yere sesizleşen, durgunlaşan ruhunun nedenini kanayan yaralarından olduğunu bilemedim. Belkide bilmek istemedim.

Her gülümseyişindeki acının nedenini  çok sonradan farkettim. İhanetten, küçümsenmeden, yargılanmaktan oluşan yaraları, gülümseyince kabuk bağlayan yerlerden kanıyordu. Göremedim.

Honey l'm on fire, I feel it everywhere