zcha

ben ise bu el değmemiş İsimsiz ile muhabbet kurmayı severim; onun aklının içindeki yolculukta attığım her adımda, ben bir ilkim.
          eğer İsimsiz beni severse, onun ilk sevgisiyim
          eğer İsimsiz benden nefret ederse, onun ilk nefretiyim.

ruhunu satmadan bir tapınak rahibesi, erkek eli değmemiş kendi kendisinin kutsal fahişesi, İsimsiz, nasıl da çevirmiştir başını bana, zümrüt gözleri günahla bakar, her bir köşe bucağıma.

İsimsiz, çürük, ahşap kapımın önünde kusurlu bir aziz, odamın ses geçirmez duvarları içinde kusursuz bir delildir. 
          bastırılmış, ezilmiş, kullanılmış, kaybedilmiş, saklanılmış, gizlenilmiş… 
          en tahmin edilemez olanlarından.
          her sabahı bir ağıt, her gecesi bir karmaşa.

İsimsiz kendi ruhunu gırtlaklar. 
          kapattığı her bir kapıyı, attığı her bir adımı, yürüdüğü koridorları, koşarak kaçtığı korkuları, fısıltılarını, acı gözyaşlarını, cansız kıkırtılarını, çatlak kahkahalarını, boğuk çığlıklarını, ölüşlerini, dirilişlerini, sızlanmalarını, inleyişlerini, yüzüne vuran ışıkları, kanayışlarını ve öpüşlerini bilirim.
          İsimsiz’in şehveti şiddette yatar.
          İsimsiz’in şehveti merhamette yatar.

İsimsiz, ardında birleştirdiği ellerinde bir demet misk çiçeği taşır. tüfeğinin deliğini sarar, doldurur, kendi aklına sıktığı her bir kurşunda, misk çiçeklerinden biri acımasızca solar, kanar avuçları. aklındaki mermiler bir yığın olur, delirir, İsimsiz. ötelik halini tutamlarından çıkartır öfkeyle.