Παιδί του Ιπποκράτη

Καθώς είμαι ένα άτομο το οποίο πιστεύει στον Χριστό και ελπίζει στην αιώνια ζωή, θα ήθελα  να σας δώσω το δικό μου μήνυμα των Χριστουγέννων με αφορμή ένα περιστατικό .
          
          Δεν θα αναφέρω ονόματα , θα μιλήσω μόνο για το περιστατικό : 
          Μητροπολίτης (τάδε ) καταδικάζει και κατακεραυνώνει την ομοφυλοφιλία    σπέρνοντας μίσος και διχόνοια στο ποίμνιο του .
          
          Και θα μου πείτε , ποιος τον ακούει αυτόν ; Ποιος σκεπτόμενος άνθρωπος θα κάτσει να υιοθετήσει τις απόψεις του;
          
          Θέλω να ελπίζω πως κανένας δεν έχει την όρεξη να ενστερνιστεί  τις αερολογίες του , απλά έχω την ανάγκη να το τονίσω το εξής :
          
          Ο Χριστός δεν δίδαξε ποτέ το μίσος , ωστόσο  η εκκλησία το παράγει και το τροφοδοτεί.
          
          Παιδιά , δεν έχει σημασία με ποιον/ποια/ποι@ κοιμάστε τα βραδιά ! Καμία σημασία,  αν εσείς νιώθετε καλά … Δεν υπάρχει καμία κόλαση για τα άτομα με διαφορετικά σεξουαλικό προσανατολισμό και θέλω να με πιστέψετε σε αυτό .
          
          Κλείνοντας , θέλω να τονίσω πως ακόμα και αν δεν καταλαβαίνεις κάτι , ακόμα και αν δεν συμφωνείς με κάτι , ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να το καταδικάζεις και να σπέρνεις μισός. Πρέπει απλά να το αποδεχτείς ! Δεν είναι δύσκολο ! 
          (Και εγώ δεν καταλάβαινα κάποιες ασκήσεις φυσικής , αλλά δεν ακύρωνα την βαρύτητα ! )
          
          Μπορείς να έχεις τις αναχρονιστικές σου απόψεις , είναι δικό σου πρόβλημα, αλλά ως «θρησκευτικός ηγέτης » αντί να κορδώνεσαι και να λες ηλιθιότητες μέσα στα χρυσά σου ενδύματα , σπέρνοντας μίσος και φαρμάκι , θα μπορούσες να διδάξεις  την αγάπη και την αποδοχή .
          
          Είσαι και οι όμοιοί σου είστε οι μεγαλύτεροι υπεύθυνοι για την απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό.
          
          Η δουλειά σας , κανονικά θα έπρεπε να επικεντρώνεται στη βοήθεια , στην αλληλέγγυη , στην κατανόηση , στην αγάπη …
          
          Αυτή δεν είναι η εκκλησία που θα ήθελε ο Χριστός για εμάς , αλλά εμείς δεν πρέπει να κλείνουμε την πόρτα της καρδιάς μας σ’Αυτόν .
          
          Ας κλείσουμε τα αυτιά μας σε αυτούς μόνο  …
          
          Καλές γιορτές !  

Πάρτε ένα πακέτο χαρτομάντιλα δίπλα σας και ετοιμαστείτε να συγκινηθείτε από το νέο κεφάλαιο …
          https://www.wattpad.com/1368580858?utm_source=ios&utm_medium=postToProfile&utm_content=share_writing&wp_page=create_on_publish&wp_uname=louloudiasmeno_astro&wp_originator=boc6Q6Rn%2F7ok9BE2782Tup%2FxXgBL3opq%2F56zUXfqgiJMaLG%2Bwif5HkFkBdSs7ASdrI86Ilym30T03he0iXTYIw%2BIFtq1IrB6u4TWCLQ6KEBNaVK8cZthqSNclzRGU9Tp

Νέο , φρέσκο μυθιστόρημα ! Απολαύστε το .
          https://www.wattpad.com/1368351934?utm_source=ios&utm_medium=postToProfile&utm_content=share_writing&wp_page=create_writer&wp_uname=louloudiasmeno_astro&wp_originator=whG2yRfn3wbfHuiKO3sU4vM225FpUEzeombQ3VvNqCbXxq%2B17mUZUi0kfyOX8iVS3JeYrOxpYBiHQD8849Czc2kcUeXC96Q1i9kViBdf%2FdUybkrm5aIkk54CAq%2FsNkpy

Το μεγαλύτερο λανθασμένο επιχείρημα που μπορεί κάποιος/α/@ να ορθώσει κατά της άμβλωσης είναι το «δικαίωμα του αγέννητου παιδιού» επικεντρώνοντας ότι το γεγονός της ΓΕΝΝΗΣΗΣ είναι το μόνο δικαίωμα του παιδιού .
          Το δικαίωμα του αγέννητου παιδιού είναι να μεγαλώσει σαν  παιδί σε μία οικογένεια που θα το θέλει και θα το αγαπάει πραγματικά …
          
          Όταν δεν είναι αποτέλεσμα  μίας απρόσεχτης νύχτας που κανένας από τους δυο γονείς του δεν θα το ήθελε ποτέ εκείνη την χρονική στιγμή …
          
          Όταν δεν θα είναι αποτέλεσμα βι@σμού …
          
          Όταν θα μπορεί η οικογένεια να του συντηρήσει και να το εντάσσει στον πυρήνα της …
          
          Όταν θα γεννηθεί από άτομα που είναι έτοιμα να γίνουν γονείς, να το αναθρέψουν σε ένα προστατευτικό και όμορφο περιβάλλον .
          
          Όταν το παιδί που θα γεννηθεί θα έρθει για να ζήσει και να μεγαλώσει  σαν παιδί και όχι σαν «λάθος». 
          Όταν η ψυχή του θα κεντηθεί από αστέρια και λουλούδια και όχι από άσχημες εμπειρίες  με τους δήθεν γονείς του που δεν ήθελαν ποτέ να είναι γονείς …
          
          Κορίτσια μου , η άμβλωση είναι αναφαίρετο δικαίωμα σας … Ποτέ μην ανεχτείτε κανέναν να σας το στερήσει ή να σας υποβιβάσει επειδή περάσατε αυτήν την διαδικασία . 
          Δικά σας τα σπλάχνα , δικιά σας απόφαση . 
          
           

Είσαι η προσευχή στα χείλη μου, η φωτιά στο τρεμάμενο καντήλι μου. Το δηλητήριο που καίει τα χείλη μου...
          
          Όλα, τα πάντα, ό, τι θέλω πιο πολύ και ο,τι μου είναι αναγκαίο  είσαι εσύ...

Το παιχνίδι …
          
          -Τί είναι για εσένα η θάλασσα;
          
          - Μία λακούβα γεμάτη ξεχασμένα δάκρυα. 
          
          - Τί είναι για εσένα η ελπίδα;
          
          - Μία πεταλούδα ανάμεσα στην βροχή.
          
          - Τί είναι για εσένα η αγάπη ;
          
          - Η αγκαλιά της μάνας .
          
          - Τί είναι για εσένα τα σύννεφα; 
          
          - Κομμάτια από βαμβάκι ,πούπουλα πουλιών και οι ψυχές των νεκρών .
          
          - Τί είναι για εσένα ζωή; 
          
          - Μία πολύχρωμη γκραβούρα σε έναν άδειο πίνακα. 
          
          - Τί είναι για εσένα ο ήλιος; 
          
          - Το χαμόγελο του παιδιού μετά από έναν πόλεμο. 
          
          - Τί είναι για εσένα η καταστροφή; 
          
          - Η λεπτή γραμμή ανάμεσα στα πρέπει και στα μη. 
          
          - Τέλος , τί είναι για εσένα το μίσος;
          
          - Το παγωμένο σπουργίτι έξω από ένα σπίτι που έχει τζάκι.. 
          

Τα πάθη του Χριστού  βαραίνουν τη ψυχή μου κάθε χρόνο και τα εγκώμια/ ύμνοι της εκκλησίας δεν βοηθούν στο να φύγει το σύννεφο του πόνου από την καρδιά μου.
          
          Ίσως η ταπεινότητα του Ιησού που από εμένα λείπει σχεδόν εξ'ολοκλήρου να με κάνει να ντρέπομαι για την αμετροέπεία μου ...
          
          Ακόμα όλο το πάθος του Κυρίου, όλο το αίμα , το κάθε ράπισμα με βαρύνει, με κάνει να ντρέπομαι πως ένας θεάνθρωπος δέχτηκε να θυσιάσει την ζωή του για τις δικές μου αμαρτίες και τα δικά μου λάθη, με εμένα στον αντίποδα να μην μπορώ να συγχωρέσω και να ανεχθώ ούτε μύγα στο σπαθί μου.
          
          Αυτός που κρέμασε τον ουρανό στη γη , Αυτός που έδωσε την όραση στους τυφλούς και την υγεία στους λεπρούς, Αυτός που ανέστησε τόσους νεκρούς και συγχώρεσε όλους τους κατατρεγμένους και αμαρτωλούς που Τον πλησίασαν και τον ασπάστηκαν, δέχεται να κεντηθεί από καρφιά, λόγχες , σκύβει το κεφάλι και νιώθει τα αγκάθια να τρυπούν την Αγία σάρκα Του ...Όλα αυτά για εμένα, για εσένα, για εμάς για να μην πεθάνουμε ποτέ εμείς και να μην αναγκάσουμε να τα βάλουμε με τον Άδη όπως ο ίδιος ο Θεός κλήθηκε να αντιμετωπίσει...
          
          Λυπάμαι που ακόμα και τώρα απαρνιόμαστε και βρίζουμε τον Κύριο , τον Ιησού μας , λυπάμαι που Του καταλογίζουμε τα δικά μας λάθη, μίση και ατέλειες.
          
          Λυπάμαι που δεν αναγνωρίζουμε και δε σεβόμαστε την ελευθερία που απλόχερα Αυτός χάρισε σε εμάς , στεναχωριέμαι που δεν ακολουθούμε την πιο σοφή και σημαντική Του εντολή να "αγαπάτε αλλήλους" , μας λυπάμαι και αυτό με θλίβει ακόμα περισσότερο.
          
          Ζήτω τη συγχώρεση Του και Τον ευχαριστώ για όλα αυτά που έκανε και ακόμα κάνει και σας ζητώ με θέρμη να προσπαθήσουμε κάθε χρόνο, όλοι μαζί, πιστοί και μη να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
          
          Να συγχωρούμε πιο εύκολα, να μην κρατάμε κακίες και εμπάθειες, να αγαπάμε ολόψυχα και να σεβόμαστε... Ας τα κάνουμε όλα αυτά και ας δηλώνουμε άθεοι , ας μην σταυρώνουμε ο ένας τον άλλον με τον ίδιο τρόπο που σταυρώθηκε ο Θεός για εμάς.
          
          Καλό Πάσχα και καλές γιορτές.

( Η συνέχεια) ...αλλά κάπου εκεί μέσα σε αυτήν την φρίκη ίσως να υπάρχει μία ανθρωπιά, ο ένας συμπολίτης προσπαθεί να βοηθήσει τον άλλον, να μοιράζονται τα ελάχιστα που κατάφεραν να μαζέψουν λίγο πριν αποχαιρετήσουν το βίος τους για πάντα ενώ αλλού θα δεις γιατρούς  να φροντίζουν με όλην τους την πίστη και την δύναμη χτυπημένους στρατιώτες, σώζοντας ζωές , γεμίζοντας τις κλίνες με λάμψη  και κάπου εκεί το πρόσωπο του πολέμου ξεθωριάζει.
          Ακόμα αν κοιτάξεις καλύτερα ,θα διακρίνεις θάρρος, έναν πολιτικό να κρατάει όπλο, να πολεμάει για να σώσει την πατρίδα του , να μπλέκεται με τους άλλους στρατιώτες, να τους ανυψώνει το ηθικό, να βρίσκεται μαζί τους από την πρώτη μέχρι την τελευταία γραμμή του πολέμου. Αυτοί είναι άνθρωποι, ηγέτες, υποδείγματα , αξίζουν σεβασμό με την ιστορία να τους γράφει με χρυσά γράμματα.
          Κλείνοντας, παραθέτω αυτό το ρητό του Μακιαβέλι, που περιγράφει την τρέχουσα κατάσταση καλύτερα από οτιδήποτε άλλο έχω διαβάσει και ας έχει γραφτεί εδώ και εξακόσια χρόνια.
           "Δεν πρέπει ποτέ να αφήνει κανείς να συνεχίζεται μια ανωμαλία για να αποφύγει έναν πόλεμο, γιατί δεν τον αποφεύγει, αλλά μόνο αλλάζουν οι συνθήκες προς όφελος των αντιπάλων του."
          

Ο πόλεμος...
          Μια λέξη φρικτή, θλιβερή, μία λέξη που συνοδεύει την ανθρωπότητα από τα γεννοφάσκια της τρώγοντας της την σάρκα ενώ παράλληλα της μειώνει την υπόσταση.
          Τα θύματα του πολέμου, ζωντανοί και νεκροί, παραμένουν βουβοί, δακρυσμένοι, μουδιασμένοι , ανήμποροι , κάποιοι να κλαίνε γοερά ενώ άλλοι να  προσπαθούν να βρούν μία λύση για να προστατεύσουν λίγο ακόμα τις ζωές τους .
          Αν γυρίσεις το κεφάλι σου , αν υποθετικά βάλεις τον εαυτό στη θέση τους, θα τους δεις στιβαγμένους σε σταθμούς μετρό, σε υπόγεια, γεμάτους φόβο αλλά συνάμα ενωμένους , ο ένας δίπλα στον άλλον σαν να προσεύχονται νοερά για να διαρκέσει η ζωή τους λίγες στιγμές ακόμα.
          Τα παιδιά τους είναι αμίλητα , δεν μπορείς να καταλάβεις αν κλαίνε, αν έχουν θυμώσει με τους " μεγάλους" που όλο φωνάζουν και βρίζουν , που θέτουν τα κράτη σε μια διαδικασία σφαγής, τα παρατηρείς εκεί το ένα δίπλα στο άλλο, να συμπονούν όσους συγγενείς τους απένειμαν και να φαντάζονται τους πατεράδες και αδελφούς τους ξανά στην αγκαλιά τους.
          Ξεριζωμένες καρδιές αφήνει ο πόλεμος και στο πέρασμα του μένουν πατημασιές με σκόνη, αίμα και νεκρούς.
          

Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ΄τα σπίτια τους,
          τριγυρίζουν εκεί,
          μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους
          την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ
          κι ακούει το νερό να κοχλάζει
          σα να σπουδάζει τον ατμό και τον χρόνο.
          Πάντα εκεί.
          Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
          σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή, καταμεσής καλοκαιριού,
          στα ερημικά χωράφια.
          Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά.
          Μένουν στο σπίτι
          κι έχουν μια ξεχωριστή προτίμηση να παίζουν
          στον κλεισμένο διάδρομο
          και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας,
          τόσο που ο πόνος κάτω απ΄τα πλευρά μας δεν είναι πια απ΄τη στέρηση
          μα από την αύξηση.
          Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
          είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.
          
          Το ποίημα ανήκει στη συλλογή Υδρία. Η συλλογή αυτή κυκλοφόρησε το 1957 και ήταν αφιερωμένη στη Φωτεινούλα Φιλιακού, βαφτιστικιά του Γιάννη Ρίτσου, που έφυγε από τη ζωή όταν ήταν μόλις δύο ετών.
          
          ... 
          
          Είναι που μερικές φορές σκέφτομαι αν στεναχωριέμαι περισσότερο για την μητέρα που "ορφανεύει" όταν χάνει το παιδί της ή για το ίδιο το παιδί που φεύγει από την αγκαλιά της και λάμπει σαν άστρο κάθε φορά στο μαύρο του ουρανού ή γίνεται το καινούριο λουλούδι στη γλάστρα στο μπαλκόνι του σπιτιού του...