@love_and_hapines
Selamün aleyküm. Kitabıma oy verebilirsen çok mutlu olurum. Şimdiden teşekkürler. Psikolojik bir kitaptır.
https://www.wattpad.com/story/245925818?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=story_info&wp_page=story_details_button&wp_uname=Kleopatra3304&wp_originator=9zpJPQz7Gr5Tsf62iTKIlJ51mCZdR%2FmvYX7bksPhoDzqo3ElLnOhCqYyYL%2B9Y4tCnIPUkGnI%2FyzHhZfoJORTjj2IObXWj9MlCDM5L3hFPGabSKCLD%2BPEmmhP8Q8FHy3I
300 followers Thank you so much! ❤️
Nieuw hoofdstuk van 'Mijn onzichtbare schaduw' staat online!
Ik ben een nieuw verhaal gestart. Er staan al enkele hoofdstukken gepubliceerd! Laat zeker weten wat je ervan vindt!
Ik heb mensen willen haten. Omdat zij wel gelukkig kunnen zijn. Omdat het bij hun wel lukt en alles zo mooi verloopt...
Maar dat is oneerlijk van mij. Zij hebben niet gevraagd om gelukkig te zijn, net zoals ik niet heb gevraagd om ongelukkig te worden.
Zij hebben ook moeten vechten voor wat ze nu hebben, en wie ben ik om te zeggen dat ze echt gelukkig zijn...
Ik ben zelf iemand die dat zo makkelijk kan faken... Gewoon een lach en een zin die mensen willen horen, en je wordt gezien als een sterk iemand...Iemand die gelukkig is of zal worden.
En ik meen vaak wel wat ik zeg... Maar soms betrap ik mezelf erop dat ik niet 100 procent eerlijk ben tegen mezelf, laat staan tegen anderen... Ik wil mezelf voorliegen dat het oké gaat, en als ik het op deze manier zeg met die uitdrukkingen dan zijn mensen er van overtuigd dat je oké bent. Soms zijn mensen te makkelijk om te bevredigen. Ze horen wat ze willen horen en dat is genoeg...
Maar achter mijn lach... Schuilt een gebroken ziel die gewoon liefde wil voelen.... Meer dan dat mensen haar kunnen geven.
Het is niet dat ik wil dat iedereen alles van me weet. Veel mensen interesseren zich daar niet in...
Dit is mijn manier van naar hulp schreeuwen... Mijn manier om te zeggen dat het echt niet gaat. Het gevoel terug krijgen dat iemand om me geeft... Al is het maar 5 minuten lang...
Ik wil niet het slachtoffer spelen, maar als ik het niet overduidelijk maak denken mensen dat alles oke is. Dat is het niet.
Mijn hart is in stukken en de enigste persoon die het kan maken ben ik. Het enigste waar ik naar verlangde, was een beetje liefde om me hierbij te helpen.
En dat krijg ik. Van veel mensen... En er zullen enkele mensen zijn die denken dat ik dit doe om aandacht. De waarheid is dat ik op zoek ben naar dat wat ik verloren ben, en niet snel terug zal krijgen.
Ik zoek het overal. Bij mensen waarvan ik weet dat ze het mij niet willen geven, en mensen waarvan ik weet dat ze het mij niet kunnen geven. Ik wil de mensen rondom me ook geen pijn doen door eerlijk te zeggen hoe ik me op dit moment voel. Dat maakt ze enkel ongerust en bang...
Op momenten dat je iemand het hardste nodig hebt, leer je je vrienden het beste kennen. Maar het zijn de momenten die niemand ziet of opmerkt... De momenten dat je alleen bent en je afvraagd... Ben ik genoeg?
Dt zijn de momenten dat je beseft dat ondanks je lach en je sterkte aan de buitenkant, je je nog zo slecht voelt aan de binnenkant..
Je wil schreeuwen maar als je schreeuwt leggen ze je het zwijgen op... Je wil stampen, slaan, brullen, huilen, maar je voelt je vastgebonden... Alsof je steeds verder zinkt en niemand je kan redden buiten jezelf...
Je kan overdag een zalige dag hebben gehad, vol plezier en vreugde.... Maar het is 's avonds dat je je ware zelf laat zien. Wanneer je alleen zit in het donker en je beseft dat je de persoon die je het meest van al vertrouwde, waarvan je het meeste hield en die je het allergelukkigste maakte er niet meer is. En er nooit meer zal zijn op die manier.
Een gebroken hart doet pijn en heeft tijd nodig om te helen. En hoeveel tijd er ook over gaat, 's avonds ga je je altijd alleen blijven voelen. Want die ene bijzondere persoon waar je je leven mee deelde, is weg.
En het voelt alsof je nooit meer hetzelfde zal zijn.
Het moeilijkste zijn niet de dagen. Die kan je invullen, je hebt mensen rondom, je kan je masker opzetten en doen alsof je oké bent... Ook voor jezelf...
Voor mij is het moeilijkste het wegvallen van een goede vriend. Het alleen zijn 's avonds. Het is dan dat je begint na te denken en jezelf in slaap huilt. Je voelt je alleen, alsof niemand om je geeft.
Natuurlijk zijn er mensen die om je geven... Maar je hebt niemand meer om te sturen als er iets geks gebeurd of om te vertellen dat je net een vage gedachte had. Mensen gaan verder met leven, terwijl voor jou de tijd stilstaat. Je hebt niet enkel je relatie verloren, maar ook je beste vriend.
Je hebt het gevoel dat je mensen stoort en dat je er moet over zwijgen. Je ontdekt dat je eigenlijk minder contact had met je vrienden als dat je dacht. Die ene persoon waar je alles naar stuurde en alles aan vertelde is weg, en je hebt niemand meer die je voorziet van een goed gesprek of een klein berichtje.
Nog nooit heb je je zo klein gevoeld. Je wil sturen naar hem maar weet dat het geen goed idee is. Je wil de ander zijn wens vervullen en hem ruimte geven om zichzelf te herontdekken, maar je voelt alsof dit ten koste gaat van jezelf.
Je stuurt naar zoveel mensen... En zoveel mensen sturen terug... Maar toch... In de avond ben je alleen. Niemand die stuurt... Niemand die je vastpakt... Niemand waarmee je je dag kan bespreken....
Dat is het hardste van alles... Het gevoel dat je alles kwijt bent... Het gevoel om alleen te zijn...
barbiepop!
Barbiepop!