helime

Zihnim, olur olmadık zamanlarda neden eski saçma sapan anıları birden hatırlatıyorsun ki?

bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım bıktım anne.

O günün, bir gün geleceğini elbet biliyordum ama bu çok ani oldu. Tam da bu fikri kafamdan atmıştım. 
          Gerçekten nasıl tepki vereceğimi şaşırdım ve o an benim için her şey durmuş gibi oldu. "Ben birisiyle görüşüyorum." lafı o an o kadar ağır geldi ki. Daha sonrasında ağzından bir de "evlenmek" lafı çıkınca napacağımı, ne diyeceğimi bilemedim. Hiç tanımadığım bir adamla bundan sonra aynı evde yaşayacak olma fikri, çok garip hissettirdi. Şu anki yaşadığım ev her ne kadar benim için hiçbir zaman tam anlamıyla bir "ev" olmasa da bu çok farklı. Alıştım, kendime bir düzen oluşturdum.
          Annem alttan alttan "bu evde bir yük olduğumuzu, pek istenmediğimizi" dile getirdiğinde de bir şey diyemedim çünkü bunun farkındayım. Ama yine de..
          Bu evde anneannem ve dedemle 10 yıl geçirdim, dile kolay.
          Bizimle tanışmak istiyormuş ama ben hiç istemiyorum. Çocukluk yapıyormuş gibi hissediyorum ama elimden bir şey gelmiyor bu hissettiklerim için.
          Hayat onun hayatı zaten bir şey diyemem ama bunu bir de bizim için yaptığını da dile getirmesi yok mu, bu düşünce beni çıldırtıyor. Ben birilerine bağımlı hâle gelmek istemiyorum. Şu an iç dünyam o kadar karmakarışık bir hâlde ki. Bu tarz durumlarda genellikle ağlayan ben, şu an ağlamıyorum. Hayatımın tek düzeliğinden sıkıldığını her daim dile getiren ben, bu denli bir köklü değişim beklemiyordum. Bundan sonrası nasıl ilerleyecek, ne olacak bilmiyorum..

Neyim ben, çevremdeki insanları memnun etmeye çalışan bir kukla mı? Ha anneanne söylesene, neyim gözünde ben? Canın torununu memnun etmeye çalışan oyuncak bir kukla mıyım? Neden hep ben suçluyum? Hiç mi önemi yok benim duygularımın da? Ne ki benim suçum da bütün bu olanlara katlanmak zorundayım? Çok yoruldum ben artık. Bittim tükendim sizi memnun etmeye çalışıp bir türlü edememekten. Neden anlamak istemiyorsunuz? Yok olabilsem keşke, silinip gitsem. O kadar çok isterdim ki bunu..

GEOMETRI KADAR ILLET BIR DERS OLAMAZ YA. NEFRET EDIYORUM NEFRET.

Şu dünyada en nefrettiğim şey kendimi yük gibi hissetmek..

İnsanın bu dünyadaki en büyük kırgınlığının ailesi olması o kadar zor ki..
          Hâlbuki, o hallolsa bütün problemler çözülecekmiş gibi hissettiriyor ama bu saatten sonra imkansız.

Bu sefer doğum günümde ağlamak istemiyorum bu yüzden doğum günüme 2 saat kala buraya yazıp biraz içimi dökeyim dedim. Nasıl desem bilmiyorum ama sanki benim hayatımda bir "baba" figürü hiç olmamış gibi hissediyorum. Birlikte olduğumuz zamanları hatırlamak bile bana sadece acı veriyor, her anlamda. Bir insanın babası ile hatırlayabileceği bir tane bile mi güzel bir anısı olmaz? Ama yok işte..
          Zaten 10 senedir ne yüzünü gördüm ne de sesini duydum. Artık yokluğun bile acıtmıyor, bir şey hissettirmiyor. Gerçekten acı bile hissetmiyorum. Ama arkadaşlarımın ailesine her baktığımda ya da kuzenlerimin babaları ile yanımda o birbirleri ile atışmalarını, şakalaşmalarını gördüğüm zaman; işte o zaman bir babamın olmadığı yüzüme çok güzel bir şekilde çarpıyor :) 
          Uzun bir süre önce bunun için artık kendimi üzmemem, ağlamam gerektiğini aklıma kazıdım. Ama bazen bir video çıkıveriyor karşıma, boş boş etrafı seyrettiriyor.. 
          Şu an yine ağlıyorum ama ne için veya neye ağladığımı ben de bilmiyorum. 
          Tek isteğim hayatım boyunca bir daha karşımıza çıkmaman. Bundan sonra kardeşlerim ve benim için yapabileceğin tek iyilik bu olabilir anca..

"Keşke insanlar söyledikleri sözleri içebilseler böylece tadının ne kadar acı olduğunu anlayabilirler."
          
          Hayatımda duyduğum en iyi cümle

Yine ve yeniden ağlıyorum. O zaman dilimine bir daha asla dönemeyeceğimi biliyorum ama o zamanları özlemekten kendimi alıkoyamıyorum. Kendimi hayatım boyunca "gerçekten" saf bir şekilde mutlu hissettiğim zamanlardı o zamanlar. Üzerinden neredeyse 5 sene geçecek ama anılarımız hâlâ dün gibi aklımda. O zamanlar şu anki hâllerimizin böyle olacağını asla tahmin etmezdim. Artık hepimizin yolları ayrı. Evet, bu dünyada her güzel şeyin bir sonu var ama ben aşamıyorum bir türlü geçmişi. Kendini bana durmadan hatırlatıyor. Düşünüyorum bazen, acaba onlar da özlüyor mudur o zamanları ya da merak ediyorlar mıdır birbirimizin neler yaptığını.. Ben biraz fazla abartıyorum farkındayım ama elimde değil çünkü hayatım her ne kadar sadece sorunlardan ve kargaşadan oluşsa da o zamanlar kendimi asla bunalmış hissetmiyordum, hayat daha yaşanılabilir gibiydi sanki. Kaç yaşıma gelirsem geleyim hep böyle hatırlayacağım sanırım "o zamanları"