Geceleri yalnız başıma yaptığım yürüyüşlerden dönerken, Assas Caddesi'nin ucunda, senin pencerenden gelen ışığın önünde durduğumu kaç kere söyleyeceğim sana? Kaç kere, yeni çıkan yaprakları görerek, senin bahçende birlikte geçirdiğimiz saatleri düşündüğümü anlatacağım; oturduğun zaman yanıma oturuyordun, yürürken kolun benimkine yaslanıyordu; elini elimden kaçırmıyordun, bakışlarımız her an birbiriyle karşılaşıyordu ve eğer ara sıra seni kalbime bastırmaya cesaret edersem, beni gülümseyerek uzaklaştırıyordun. 
Adéle, Adéle... 
İşte benim kaybettiklerim bunlar.