Senize

Ne diye ağlayacakmışım? Bak nasıl da sert basıyorum adımımı. Belki yürüyüşüm biraz serseridir ama inletir bastığım yerin toprağını. Biraz yılgın, biraz yorgun fakat en sonunda yine ben.

Bugünlerde bir sanrıdır gidiyor. Pek bir yavaş zihnim, hastalıklı vücudumu kollayamaz halde. Hastalıklı vücudum ise yavaş zihnimi taşıyamıyor. Benden bağımsız gelişen olayları takip etme zahmetinde bile bulunmuyor, günlerin hızına şaşırıp duruyorum. 38’li babaannem aşarken merdivenleri soluksuz, attığım ilk adımda yere seriliverecek gibiyim. Üstelik babaannem kadar uzun yaşamaktan da korkuyorum.

Ev.

Ne cebime para koyan babam tanır beni
          Ne de doğurduğunun yabancısı anam 

Duygusal dinginlik. Felakete uğramışların yenilgisini kabul edip, başlarını yere eğerek sağa sola çarpmadan ömürlerini bitirme çabası

annen bile kusursuz olmanı isterdi ben sendendir diye verdiğin ızdırabı bile başımın üstüne koydum, gittiğim her yerde yücelterek yüreğimde taşıdım  

İmkansız olduğunu bildiğim ama olacağına dair umut kırıntılarından dahi zevk aldığım anlamsız arzularımın, fakir edebiyatlarımın, çocukluk sıkıntılarımın, gençlik bunalımlarımın anlamsızlığına kızdım. Ben her şey gibi kavgalarımı da yarıda bıraktım. Ve şimdi anlıyorum ki hayatımda, hayatta kalmaktan başka savaş falan istemiyorum.

Bir şeyleri engelleyebilme ihtimalim hayatımın sonuna kadar beni avlayacak 

“Başaracağız. Çünkü hak da mantık da akıl da tarih de bizimle beraberdir. Bu yolun dışındaki hiçbir tarz ne vatana ne de sahiplerine hayır getirir.”

Aşk her şeye rağmen güzel şey. Hatta çektirdiği acı bile inceden bir zevke bulanmış, içimizdeki savaşma isteğini dürten türden.