Senize

aşk, aşk, AŞK. Ama öyle pembe simlerle, kafayı güzel yapan türden değil. Feryat, figan, acıdan haykırmaktan ses kısan türden.

Hayatının bir köşesinde durmayı kabul edişim geldi aklıma dün gece, uyku tutmadı. Bu kadar mı sevmedim kendimi?

Gayri ırağa takatimiz yok,
          Dizinin dibi gülüstandır

Ne diye ağlayacakmışım? Bak nasıl da sert basıyorum adımımı. Belki yürüyüşüm biraz serseridir ama inletir bastığım yerin toprağını. Biraz yılgın, biraz yorgun fakat en sonunda yine ben.

Bugünlerde bir sanrıdır gidiyor. Pek bir yavaş zihnim, hastalıklı vücudumu kollayamaz halde. Hastalıklı vücudum ise yavaş zihnimi taşıyamıyor. Benden bağımsız gelişen olayları takip etme zahmetinde bile bulunmuyor, günlerin hızına şaşırıp duruyorum. 38’li babaannem aşarken merdivenleri soluksuz, attığım ilk adımda yere seriliverecek gibiyim. Üstelik babaannem kadar uzun yaşamaktan da korkuyorum.

Ev.

Ne cebime para koyan babam tanır beni
          Ne de doğurduğunun yabancısı anam 

Duygusal dinginlik. Felakete uğramışların yenilgisini kabul edip, başlarını yere eğerek sağa sola çarpmadan ömürlerini bitirme çabası

annen bile kusursuz olmanı isterdi ben sendendir diye verdiğin ızdırabı bile başımın üstüne koydum, gittiğim her yerde yücelterek yüreğimde taşıdım  

İmkansız olduğunu bildiğim ama olacağına dair umut kırıntılarından dahi zevk aldığım anlamsız arzularımın, fakir edebiyatlarımın, çocukluk sıkıntılarımın, gençlik bunalımlarımın anlamsızlığına kızdım. Ben her şey gibi kavgalarımı da yarıda bıraktım. Ve şimdi anlıyorum ki hayatımda, hayatta kalmaktan başka savaş falan istemiyorum.