@lweyxp
on üç ocak
huzursuzluk değil bu. tanımlanması güç bir boşluk duygusu. biten ama ne olduğunu ve yerine neyi koyacağımı iyi bilmediğim bir şeyden duyduğum şaşkınlık. derin bir hüzün, belli belirsiz bir yavanlık var hayatımda. içimde bir düşman barındırıyorum ama nedir, kimdir o bilmiyorum.
gitmek mi istiyorsun,
kanayacaksın
kapıdan çıkacak cesareti bulana kadar
ve çıktığında
küçüğüm,
kalacaksın
yaraların iyileşene kadar.
bu kısır döngü nefes aldığın sürece
devam edecek zihninde.
ağlayacaksın,
gözyaşlarını silemeyecek duruma gelene kadar
kesilecek avuç içlerin,
kanayacaksın.
pek sayın kalbim içimize attıklarımızı bir yerde durdurmamız ve bu tıbbî atık işini artık hâlletmemiz gerekiyor.
maya perest - yok bana bu cihanda
hafif olmak.
her an yolculuğa çıkmak isteyebilecek birinin bütün eşyalarını atıp en gerekli olanlarla dolanması gibi. ben de sıyrılabildiğim her şeyden sıyrıldım daha uzağa gidebilecek kadar hafif olmak için. ama olmadı. terk ettiğim her şeyin ağırlığı binle çarpılıp, beynime yerleşti. hafiflemek bir tarafa, daha da ağırlaştım. söküp attıklarım tonlarca kâbus olup döndüler bana.
önümde sadece bir gün ve bir gece kalmıştı.
bir güneş, bir ay.
sanki beynime binlerce iğne saplanmış ve şırıngalarla içindeki
bütün düşünceler, bilgiler çekiliyormuş gibiydi.
bir şeylerden kaçar gibisin, soluk soluğa.
ama hiçbir şey anlatmayacağına yemin etmiş gibi sakinsin.
gitmek istediğin belli bir yer yok
ama kalmak istemediğinden artık eminsin.
sadece biraz olsun herkesin ve her şeyin susmasını istemişsin.
kendini duyabilmek için.
- evlat, bak hayat zaten acılarla dolu. tatlı tarafları var yani ama genelde acı.
ama bu acıları yaşamak gerekiyor. aslında bu acıları yaşadığın zaman zaten sen güçlü oluyorsun.
+ ama ben güçlü olmak istemiyorum ki. ben şekerpareyi istiyorum.
ben seni kötüleyemem hiç,
çiçekli bir yol vardı, yürüdüm derim.
ayaklarıma dikenler battı ama
her ormanda olur böyle şeyler derim.
on bir aralık
ne seni unutabiliyorum, ne senden kalanları. başımın içinde bir kanser tümörü gibi büyüyor, büyüyorsun. seni unutamamanın verdiği acılara dayanamıyorum artık. unutamamanın bu kadar kahredici, çıldırtıcı olduğunu bilmezdim. her yerde, her zaman benimle birliktesin, işin kötüsü her şey seni hatırlatıyor. kalabalıkta gelişigüzel söylenmiş bir söz bile yetiyor seni düşünmeme. yalnızlığımda ise sesin kulaklarımda çınlıyor, avuçlarının serinliğini hissediyorum alnımda. yaşanmış zamanlar bir film şeridi gibi geçiyor hafızamdan. anılarımızı en küçük noktasına kadar birer birer hatırlıyorum. işte o zaman; seni unutamayan başı, duvarlara vura vura parçalamak geliyor içimden.
ibrahim, gönlümü put sanıp da kıran kim.