"hep eksilmekte ve eksilmektedir insan," dedi mahsun dede. "Çocukken muallimin tekrarlarsanız düzelecektir dediği, dilimizin sürçtüğü o iki kelime günü geliyor birbirine karışıyor, insanın üzerine değinip bulduğu her yere ev yapıyor. Fakat niçin tam aksidir hayat, biz eksilmekteyken çoğalır içimizde büyüyen hastalıklar, pejmürde bir fotoğraf karesinde eskimeye mecburken, niyedir hatıraların gün geçtikçe gün yüzüne çıkmaya başlaması; rahmi ellerinde ve bir çağrıya bin acı doğurması?" Elinde tuttuğu mandarin ağacının toprağını saksıya doldurdu, tırnakları, parmakları ıslak toprağın izleriyle doluydu. "Semaya kalkan her avucun duası buhrandandır, gördüğü her kırığı yitik ülkelerin göçebesidir sana bu hayat, bilinçli bir sehven sonucu doğdun, bilinçsiz kıyametlere mahkûmsun."
