Οι άνθρωποι είναι περίεργα πλάσματα. Θυμάμαι από μικρή ένιωθα ότι η κάτι δεν πάει καλά με αυτούς η με εμένα. Ποτέ δεν κατέληξα σε ένα συμπέρασμα, ακόμα μέχρι και σήμερα. Η μαμά μου από μικρή μου έλεγε "Μην περιμένεις να σκέφτονται όλοι όπως εσένα". Ίσως τότε ήμουν μικρή για να καταλάβω τι εννοεί. Πλέον νομίζω το κατάλαβα. Αλλά γιατί να μην σκέφτονται σαν εμένα; Αυτό δεν καταλαβαίνω. Δεν είναι ότι θέλω να σφάξω κάποιον, αν είναι δυνατόν. Πάντα σκέφτομαι το καλό όλων, ίσως μερικές φορές παραπάνω και από το δικό μου. Γιατί οι άλλοι να μην σκέφτονται το καλό όπως εγώ; Γιατί να μην υπολογίζουν όπως εγώ; Ανόητα πλάσματα οι άνθρωποι. Προτιμούν την κακία, την ανειλικρίνεια, τον ζήλο, τον εγωισμό και άλλα πολλά. Γιατί; Ποτέ δεν θα καταλάβω. Και είναι κρίμα γιατί με κάνει να τους απεχθάνομαι όλους και να προτιμώ την απομόνωση και την μοναξιά. Πολλοί με λένε μονόχνοτη και ξινή, με αυτό το 'πολλοί' αναφέρομαι στην οικογένεια μου. Αντιθέτως δεν είμαι μονόχνοτη η ξινή η αντικοινωνική είμαι απλά αηδιασμένη με την κοινωνία. Προτιμώ να βγω 2 ώρες μόνη μου με την ησυχία μου, παρά με τον ζήλο και την βαβούρα των γύρων μου. Προφανώς δεν μιλάω για όλους, υπάρχουν εξαιρέσεις. Αλλά η πλειονότητα έτσι είναι δεν είναι; Άραγε αυτό είναι η ζωή;