Kaybolunca insan
Nereye giderse gitsin
Hep aynı yerdedir.
Gittiği her yer
uçsuz bucaksız bir boşluk.

Kaybolunca insan
Farketmez, bir otobüse binsin
"İnecek var kaptan!" deyip
İstediği durakta insin
İndiği durağın adını söyleyeyim:
"Şatafatlı Boşluk."

Kaybolmasın insan
Kaybolmak, sonbaharda
yapraksız kalmaktır bir ağaç gibi
Dalları çırılçıplak

Kaybolmak
Savrulmaktır en cılız rüzgarda
Dalından düşen yaprak misali
Günden güne sararmaktır
İnsan teninde mor neyse
Sarı odur yaprakta
Günden güne morarmaktır kaybolmak

Aç kalsın insan, üryan gezsin
Ama kaybolmasın
Nefesinden tanır bir öbürünü, aç olan
Hiç duydunuz mu birbirini tanıyan
İki kayıp insan?

Kaybolunca insan
Ölmek ister yaşar
Yaşarken her gün bir daha ölür
Çünkü kaybolmak
Ne var olmak
Ne de yokluk
Ebatsız bir boşluk

Kaybolmasın insan
Kaybolmak 
Arafta beklemektir kefensiz
Arınamadan günahlardan
Acı çekmektir. 

Öyle bir üşür ki 
Kaybolunca insan,
Cehenneme düşse ısınmaz.

Kaybolmak
Hiç olmamak değildir;
Bir hiç olmaktır.

Daha nasıl söyleyeyim?
Kaybolmak
Kaybolmaktır işte.