Benliğimi ele geçiren bir haykırış vardı sanki, bir serzeniş...ben ben değildim; dışarıdan bedenimi izliyor ne yapacak diye tedirgince bekliyordum. Ama biliyordum ki yolun sonu yine aynı karanlık, aynı bilinmezlik.
Kimse duymasın diye sessiz sessiz ağladığımız gecelerde Tanrı'ya yakara yakara haykırıyorduk. Çünkü hepimiz biliyorduk bizden başka kimse sesimizi duyamazdı.