maggie

neyse, ben yine kaçıyorum. gece geç kalmak iyi bir fikir değildi galiba. seni seviyorum. teşekkür ederim. umarım ki yakında gelebilirim.

yine de bir gün kriz geçirip ölme düşüncesi hiç bu kadar güzel gelmemişti, biliyor musun? özellikle arkamda üzülecek kimse bırakmayacak olduğumu bilirken. aslında, birileriyle konuşuyorum ama hepsi yüzeysel ilişkiler. derine gittikçe yanımda olmayacak insanlarla nasılsından ibaret konuşmalar. bunu çok yakın olduğum kişilere bile hissedemiyorum bazen ve bencil olduğumu düşünüyorum ama, sonra onlara bakıyorum ve haklı olduğumu görüyorum. her zaman böyle olacak. realde ve sanalda, yüzeysellik hayat kurtarır mı sahi? kurgusallıkta sıkıştım kaldım mı yoksa? delirdiğimi hissediyorum. aylar sonra eski şeylere baktım, bir yıl önce yine bi hesapta depresif şeyler yazmışım. kendimi tanıyamadım. bu kadar depresif bile hissetmiyorum artkk, sıfırlamayalı uzun zaman oldu ama bir nüksetmeye bakacağını biliyorum. şu an manik dedikleri yerde miyim yoksa iyileşiyor muyum onu bile bilmiyorum aslında ama iyileşmenin buna benzemediğine eminim.

kendimden bu kadar alıngan, duygusal olduğum için değil ama başkalarının böyle kabul edeceğini sandığım için özür diliyorum. 
            
            onun dışında okula gidiyorum, üniversiteye yani. yazdım mı emin değilim ama psikoloji okuyorum, mesleği yapar mıyım muamma ama. sınıfım fena değil ama kaynaşma sorunlarım yüzünden tek başımayım, yine. keşke o günü ölseydim demekten kendşmi alamoyprum. korkağım kendi işimi bitirmek için. ama işte...
            
            hoşlantıları ya da eski sevgilimi anlatmak üzüntüden başka bir şey değil o yüzden boş vermek istiyorum. sadece, bana dn iyi gelen şry yazmak. insanlar bok gibi tavsiye vermekten başka bir şry bilmiyor. bıraktım o yüzden. zaten çok ömrümün kaldığını sanmıyprum.
            
            umarım 1132 yemem. yakın zamanda gelme sözüm olsun. iyi geceler maggie. görüşürüz.

yine de ölsem mutlu olurdum çümkü bence hiç seveni yokken öldüğümde daha doğru olur gibi geliyor. şöyle bir düşünüyorum da öldüğümde mezarıma gelmeyi bırak üzüldcek kaç kişi var? bilmiyorum. kimseye inanmıyorum. zaten kimse de o kadar sevmiyor. biliyorum. bunları kabul ediyorum maggie.

eski sevgilimin arkadaşça geri gelmesini, yeniden birinden hoşlanıp karşılıksız darbe almamı anlataöam ya da yind bir gruba girip bitişini bok bibi bir şekilde. uykum da var haliyle. yeni telefondan dolayı klavyeue alışma sorunu yaşıyprum. sadece... yorgunum. ama toparlamaya çalışıyorum. daha kötülerini görmüştüm, tabi ki yaşamayı sevdiğim falan yok ya da iyimser düşünceler. sadece umutsuzluk hissind alıştım. hep derdim zaten umudun bok gibi olduğunu ama içimde azıcık da olsa o his yeşermeye devam ederdi. ben onu da bıraktım maggie. umutsuz biri için fazla mutlu gibi görünüylrsam da kendimi kurgulara verdiğimden, tamamen. kimseyle konuşacak halim kalmadı çümkü yine yalnız hissedefrğimi biliyorum. aksi için kendimi umutlandırmak yerine alışmayı öğreniyorum . yalnız kalacağımı, arkadaş/aşk anlamında sevilmeyrceğimi biliyorum. son aylarda ders almaya çalışıyorum. kimsenin dediklerine kalpten inanmıyprum. zaten bir şry dedikleri de yok artık.

anywhere i want, just not home

bu aralar etrafımda saçma sapan umutlu kişiler var. saçma sapan dediğim umut, yanlış anlaşılmasın. hayatım boyunca özellikle kaçacağım bu kelimeden. umutlu olmanın bedelini ağır ödedikten sonra özellikle, bir şeyler için olumlu düşüp de sonrasında dibe çökmek istemiyorum. ben buyum, kabullendim. diğerleri de etmeli ama etmiyorlar. ben bunları duyunca iyi hissetmiyorum. ben sadece yanımda birisini istiyorum. başka hiçbir şey değil yemin ederim ki. kimse anlamıyor, biliyor musun? her şeyi bitiresim var, öyle bir isteksizlik var içimde. kesmek istiyorum. bileklerimi ve hayatımı.

1131 yemek istemiyorum, bu aralar oldukça elverişli bir ortam var bunun için. sadece, sana ikinci defa birisini anlatmak istiyorum. anlatmak bile kötü yapsa da beni, belki de bu sefer iyi gelir. beni yargılamayacağını bildiğim birine. bu kişiyle o uygulama sayesinde tanıştık, tanıştık değil de instagram hesabımı istedi. ordan konuşmaya başladık. beni görmen gerekiyordu maggie. içimden öyle biri çıkmıştı ki, bir daha kimseye gösteremeyeceğim bir yanım çıkmıştı. onun bana değer vermediğini anlayamadım, çünkü o da öyleymiş gibi hissettirmişti maggie. dediği şeyler nasıl bir arkadaş gibi algılanabilirdi söyleyebilir misin? sonra klasik şeyler, geç dönmeler, sonra hesap kapatıp açmalar ve benim mesajım. yazmak istiyorum ama yazamam. neden bilmiyorum maggie. belki de enayi olmak istemiyorumdur artık. belki de birisinin de beni görmesini istemişimdir ama o da görmemiştir. tıpkı kimsenin görmeyeceği gibi.

a misty memory?