Kayra

Cem Adrian - İnce Buz Üstünde Yürüyorum

Kuşlar toplanmışlar göçüyorlar 
          Keşke yalnız bunun için sevseydim seni

Sevginin bedeli kaybetmenin yarattığı ıstıraptır.

Cem Adrian & Sena Şener - Yine mi Yol

Çünkü benim durumumu en iyi sen anlarsın. Yalnızlığı ve korkuyu en iyi sen bilirsin. Yorgunluklar vardılar fakat ümitsizlik yoktular. Sen bir yerde bulunuyordun, yumuşak bir yerdeydin. Sert köşelere çarpmaktan yorulan aklımın durgun ve sürekli bir aşk içinde ancak seninle birlikte dinlenebileceğini biliyordum.

En büyük acı şu: insanlık hadım edildi.

Haritalar çiziyor ruhum; acının, utancın, hıncın ve hüznün haritalarını.

Yol mu çok uzundu ben mi çok güçsüzdüm bilmiyorum. Bi kaldırım taşında durmuş yok olmayı bekliyorum. Geçip giden onca insana gösterememişim kendimi silinmiş bitiyorum. Geride bi küçük kedi kalır belki başını sevdiğim. Bi çiçek belki suladığım. Bi şiir altı çizilmekten yıpranmış, bi kitap okunmaktan aşınmış. Bi silgi -ki kalmaz o- cesaret edemediğim tüm kelimeleri sildiğim. Bi kalp sevilmekten usanmış da sevgisizliğe iyi gelememiş. 

Enes’in parmakları tankın altında,
          Göğsüne bir gül gibi düşmüş sapankayası.
          İdealini arkadaşlarına,
          Ruhunu meleklere emanet etmiş.
          Sıkı sıkıya tutuyor fırlatamadığı taşını.
          Bunun için savaşır Filistinli çocuklar,
          Seyrederek Enes’in nâşını…
          Enes’in dudağında kan vardı,
          Gözlerinde ışık.
          Bin not düşmüş gömleğinin cebine;
          “Şehitler ölmez, bilirsin anacağım,
          Onlar zaferlerini kanla örtsünler,
          Zehir etsinler ekmeğini, aşını,
          Ayaklarımın altında medeniyetin dişleri,
          İnsanlık benim kanımda kaybetti savaşını!..
          Bilirim anne, ben bir defa öldüm,
          Sen her gün ölürsün.
          Ölme anne!
          Yeni kardeşlerimi doğur.
          Bu sapanı alsınlar elimden,
          Bu bayrak yerde kalmayacak,
          Onlar büyütecek direnmenin yaşını.
          Kanım yastığım benim,
          Sen üzerime yorgan yap gözyaşını!
          Bu, savaş dersidir anacağım,
          Okulu sokaklarımız,
          Kalemi sapanımız,
          Defteri yüreğimizdir,
          Öğretmeni Peygamberim.
          Ben bir küçücük, on yaşında neferim,
          Ben sınıfta kalmadım anne!
          Rabbim takdirname verdi bana,
          Nurumu şahit yaptı cihana.
          Usulca koy yüreğime başını,
          Sen de gölgesinde rahat uyuman için,
          Bayrağıma gönder yap mezarımın taşını!..”

Karalara bürünmüş saçlarında dolunay,
          ben bu kadar zulme layık mıyım Rüveyda?