bütün üyeleri bir arada görmeyi aşırı fazla özledim. Bana her biri apayrı şeyler kattı sığındığım evim oldular. Hele Yoongi’nin şarkıları ve sakinleştirici konuşmaları o kadar bilgili ki asla bakmadığım bakış acıları kazandırıyor, Jungkook’un şebek gülüşleri ama aynı zamanda tıpkı benim gibi mükemmeliyetçi olması, Jin’in baba şakaları ve özgüveni, Namjoon’un sakinliği ve sakarlığı, Jimin’in azmi, Taehyung’un tata mic suratı, Hobişimin neşeli enerjisi. Hepsi ayrı ayrı bambaşka. Ama özellikle Jungkook, belgeseli izlediğimde daha da farkettim ki o kadar benziyoruz ki. Kendimizin güzelliklerini değil kusurlarını görüyor ve onlar üzerine yoğunlaşıp asla kendimizi yeterli görmüyoruz. Onun en büyük avantajlı durumu o konuşmadan onu anlayıp teselli eden hyunglarının olması özellikle Jungkook’un kendini asla yeterli görmemesi konusunda Yoongi bunun o kadar farkında ki o yüzden sürekli onu fırsat bulduğu her saniye övüyor ve dilinden düşürmüyor. Bu kaslı bebeğin sakinleştirilmesi ve kendi değerinin daha çok farkına varması gerektiğini biliyor ve uğraşıyor
