bade

.

En kötü günümde bile bana verdiğin bu cehennemi hak ettim mi bebeğim?

Ciğerlerimde kıtalar ayrılıyor.

Savaş bitmiş ben bunu koynumun boşluğuyla anlıyorum

Sigara dumanına boğulduğun şarkıları fon müziği yapmak

bir mevzu var. tatsız tuzsuz. geçmiş gitmiş. utanılacak da bir şey bir yandan. ama utanması gereken filmin hiçbir açısından ben değilim. net. kabak gibi ortada. sıfır hata. şüphesiz bir haklılık içerisindeyim. genelde öyleyimdir. anlatsam, karşı taraflar da anlatsa, benim bokumda boncuk bulacaklar bile beni haklı görür. öyle haklıyım. öyle kesintisiz. ki ben insan ilişkilerimde mütemadiyen kendini suçlayan bir insanımdır. biri benimle konuşmaya gelir, ben ona sanki ben gelmişimcesine “bak konuşuyoruz ama rahatsız etmiyorum değil mi? meşgulsen eğer, tutmuyorum değil mi?” derim. mahçup bir insanım. hep mahçup ve sevdiği insanlara karşı olabildiğince suçlu. çünkü özür dilemekten usanmam, anlatmaktan, af dilemekten, bunlar bana yük değildir. zor değildir. zor olan birini affetmektir. ben biri hatalıysa onu uzunca bir yola serer kendimin bir bokunu mutlak bulur, hemen aynayı terse çevirir ve özür dilerim. çünkü birini aklamak, karalanmaktan zor değildir. güç değildir. ama bir hatamı bulamıyorsam ve uyduramıyorsam- ne zor şey insan olmak.
          
          annem, ben, bir arkadaşı, kenarda sigara içiyorum. genelde ne yaşıyorsam; bir şey anlatmam, anlayana da konuşmam. bilene, yanlış bilene, doğruyu göstermekle uğraşmam. istemem. kendimi savunmaya yorgunum evvelden. annem çakmış bir şeyler. sorup duruyor. kurcalama, diyorum, beş nefes çek, başka yere bak. hiç şaşmaz. arkadaşı dedi ki karşı taraflar için, onlar iyi insanlar yahu sen kuruyorsundur. annem dedi ki “onlar iyi insanlar da benim kızı biliyorsun, ittir bi yüzü. yoksa ben de biliyorum onlardan bir zarar gelmez ama benim kız işte, bilirsin, hırçındır biraz.” bana baktı. dimi annem der gibi baktı. gülümsedim. öyle annem dedim. öyle. nasıl düşündüysen tam öyle. senin kızın öyledir. el piçleri evliya. ben hiç anlatır mıyım sana.

kötü hissediyorum 

tutmak istediğin el silah olduğunda. 

biliyorum sizde açtığım hiçbir yara benim bir sıyrığımı bile iyileştirmedi. ama olsun. ama yine de olsun. ben sönemiyorsam o zaman siz de yanacaksınız. ben iyileşemiyorsam siz de böyle hasta, çok hasta olacaksınız. ben sarılamıyorsam siz de yarılacaksınız. bu benim hiçbir işime yaramasa da böyle olacak. çünkü böyle oyalanıyorum. çünkü bazen hoşuma gidiyor ve ama bazen bu beni çok kizdirıyor. çünkü ne olursa olsun eşitlenmiyoruz hiç. hiç ödeşmiyoruz. böyle dünyanın ortasında dursam, herkes secde etse bana, herkes, insanı kurdu kuşu cini ifriti, herkes, hepsinin, çoluk çocuk rahimdeki dölün bile boynunu vursam, sonra dönüp allaha şey diyecek gibi hissediyorum "yok, soğumadı" ya, böyle diyecekmişim gibi geliyor bana. yine de zaten hangi ateş soğumak ister ki. şeytan niye tövbe etmiyor biliyorum ben. niye etsin ki. soğumak ne ki sönmek ne ki iyi olmak ne. kim iyileşir, hastalar. tabii. ben iyileşmek istemiyorum ki. ben hasta olmamış olmak istiyorum. ama mümkün değil öyleyse sizin de canınız çok yansın, yanıyor görüyorum, bu beni gülümsetiyor ama daha çok yansın çünkü sizin canınızın benimkinden fazlası ne ki.

Sarhoş palavraları ve nahoş nidalar