mare

o kadar berbat hissediyorum ki yıllar sonra açıp kendi hikayelerimi okudum. sevgilimle bile konuşamadım, sadece oturup eski denizin acılarını deştim az önce. ve şaşırtıcı ama, her şey daha anlamlı geldi. yazdığım zamanlardaki duyguları hissettim tekrar, artık yalnız olmasam bile o yalnızlığı, artık kendime zarar vermemeye çalışsam bile o acıyı hissettim. ve yazma yeteneğime de şaşırdım, bir zamanlar cidden yazabiliyormuşum.

Separation benim için o kadar ayrı ki. 3 yıl önce okuduğumda hissettiğim şeylerle, şimdi okuduğumda hissettiğim şeyler aynı. Ve ne zaman okursam  okuyayım aynı duyguları hissedeceğime eminim. Hikayenin içinde sözü geçen şarkıları bile dinlemek benim için zor. Ama şimdi ve sonsuza dek bir kitaba gömülme şansım olsaydı ona gömülmek isterdim. İyi ki yazmışsın <3 
          Daha mükemmel eserler ortaya çıkartacağına eminim sadece ayağa kalk.

bir şeyler yazmayı çok istiyorum, artık daktilom da var ve kitap okumaya da tekrar başladım yazmamam için hiçbir neden yok, ama yazmaya başlamaya o kadar korkuyorum ki, sanki yazarsam en kötü kabuslarım tekrar başlayacaklar, iyileşiyorum ama buraya gelene kadar o kadar karanlık yerlerdeydim ki artık en ufak bir siyahlıktan bile korkuyorum 

bir kitap var, if i stay, kalbimi parçalamıyor onu yapan başka çok hikaye var da mentalimi çökertiyor, neredeyse gerçekleşecek en korkunç düşüncelerimden bahsediyor ve ben tetiklenmeme rağmen okumayı bırakamıyorum acı çekip mutsuz olmaktan zevk alan bir manyağım ben

psikiyatristin swlf hsrma devam ettiğim için ilacımın dozunu yükseltmesi ve benim hiçbir isteğim olmamasına rağmen yine de yapmam çok muhteşem olay

i wanna feel loved i wanna know im loved seriously is it too much to ask 

i fuckin triggered myself and all i want right now is to close my eyes and be done with here i don't wanna be alive anymore i can't take it anymore 

kendi kafamın içinde kendi kurduğum senaryolarda en büyük korkularımı kendime inatla yaşatıp yaşadığıma pişman olmam sadece benim yapabileceğim bir şeydi zaten de neden beni o odaya tıkmadılar hala onu anlamıyorum ben bile kendime katlanamıyorum

im too tired to hate myself enough that's new

küçükken gerçekten birilerinin umursadığına, umursayacağına inanmıştım. her yerde gördüğüm, kıskandığım iletişim sahte olamazdı. birileri gerçekten ne olursa olsun sizi severdi. bunun için çok çabaladım, en olmayacak insanlara bile güvendim. ama sanırım en sonunda, kendimi öldürmeyi düşünürken bile kimseye ne durumda olduğumu söyleyemediğimde anladım, kimse gerçekten umursamıyor. siz iyiyseniz herkes orada, ama kötü zamanınızda aileniz bile kaçıyor sizden. sanırım benim suçum hiç iyi olamamamdı.