@mariarossael
“Karşılığında bana yoldaşlık sunmayan kişilerin yalnızlığımı çalmasından nefret ederim.” şu sözü okur okumaz içim cız etti. Etmesin istedim. Hiç anlamayayım neden bahsettiğini, hatta gülüp geçeyim. Yalnızlık çalınır mı hiç? Ne ahmaklık diye söylenen bir aptal olmak istedim. Nafile, tüm benliğimle kavradı zihnim acı gerçeği. Anladım, anlamakla kalmadım ne yazık ki... Yazık bana ziyan oluyorum kalabalık yalnızlığımda.
Sadece yaşadığımı hissetmek istiyorum, bu çokta pahalı bir şey olmasa gerek.
Bu zor bir ikilem. Seni kaybetmeden yaşayabileceğim güzel anıları kazanamıyorum. Seni kaybedersem o güzel anıları yaşamaya hevesim kalır mı bilmiyorum. Seninle de yaşayamıyorum zaten. Seni seçersem ömür boyu kursağımda güzel anılar dizilecek. Yaşamayı seçersem, seçemiyorum. Sanırım seni gerçekten seviyorum.
Ben de sevmediğin çok şey farkediyorum. Sevdiğin şeyleri arıyorum, bulamıyorum. Sana sorsam, beni neden sevdin? Cevap bulabilir misin..
Galiba güzel olduğuma inanmıştım.
Beni mutlu etmek bu kadar kolayken, neden denemiyorsun?
Hırçınlığım boğazımdaki hıçkırığı gizliyor, bilmiyorsun.
'Hayatım' diyorlar..
İnsan hiç hayatını yok sayar mı?
İnsan en çok hayatını yok sayar.
Beynim sulandı inan nereye dökeceğimi şaşırdım.
Bir ben varım benden içeri.
İçim dışım benim, benim.
Yüksek duvarlarımdan sızan yok.
Bunun için çaba sarfeden de öyle.
Oysa yüksek olduğu kadar narindir bu duvarlar.
Bir hoş sohbet yıkım yaratır.
Fakat ne hoş var nede sohbet.