•Nova•

Bir kişi bilsin istedim ne hissettiğimi, görsün istedim benim penceremden ben olmanın ne demek olduğunu. Biri sen ol istedim. Beni bil, beni bul istedim. Yargılanmadan şefkat bekledim belki de. Belki, sarılıp benim için ne kadar zor olduğunu anladığını hissettirseydin iyileşebilirdim o anda. Ölmemek için çırpınıyorum bilmiyorsun. Bilmek istesen bilirdin, istemiyorsun. Hasta değilim, anlaşılma ihtiyacı benimki. Bir Allah'ın kulu çıkıp yargılamadan sarsa, sarılırım ben. Kendimle baş edemiyorum. Beni sevdiğine inanıp, sana kendimi emanet etmek istiyorum. Deniyorum, deniyorum, deniyorum... Benim gözümden bakınca kendime, kocaman bir ucube görüyorum. Karma karışık kablolar gibiyim. Biri beni çözmeye değer görsün istiyorum. Kendime senin gözünden bakmak istedim. Meğer gözlerimiz aynıymış. Bunu anlayınca canım çok acıdı ve canın acısın istedim. Eskiden böyle değildim, sadece canım acırdı ama en azından acıyı paylaşabiliyoruz diye kendimi avutuyorum. Sözlerine alınmıyorum sevgilim.Bunu net anlamanı istiyorum. Sözlerinle haklı çıkıyorum ve benim yanılmaya ihtiyacım var. Sözlerinle ölmek aptallıkta, yaşamak çok mu zekice? Kısacık sohbetlerimizde kendime yarınlar arıyorum. Yapamayacak olsak bile planlar kurmak istiyorum. Yaşamak için çabalıyorum, gör istedim bu gece. Çok pişmanım şimdi. Keşke hiç denemeseydim. Ölmek bile bundan kolay geliyor artık. Ben anlaşılmaz ve anlaşılmaya değer görülmeyen bir yığınım. Bu yükle hayatıma devam etmek zorundayım. Eminim ölsem bile bu söylediklerimin zerresi anlaşılmayacak ve ben bu hayatla baş edemeyen güçsüz, duygusal, alıngan bir kadın olarak ölümüm ile yargılanacağım. Çok şanslıysam doğal bir ölüm yaşarım.

Ben hasta değilim sadece çok yorgunum. 

Git herkese anlat beni çok sevdiğini. İçi boş sevgi sözcükleriyle beni nasıl sevdiğini. Oysa doldurman gerekirdi seni seviyorumların hepsini. Yirmi dört yaşındayım, yirmi beşime ay kala anladım, öyle sebebsizce sevilemeyeceğini. Zannederdim ki, sebepsiz sevmek sevmelerin en yücesiydi. Ortada hiç bir sebep yokken birini sevebilmek.. matah bir şey değilmiş oysa. İnsanlar birini az sevince, yani onda pek kayda değer bir şey bulamayınca bu yalanı bulmuşlar. Oysa birini sevdiğinde, yani öyle içten kalpten hissettiğinde sebepler bulursun kendine. Gerçekten güldüğünde konuşamaması, kendini durdurmaya çalışırken nefes aralarındaki kısık gülüşleri mesela. Tutkuyla anlattığı her şeyi sen de seversin. Seni tutkuyla anlatsa, kalkar kendini de seversin. Öyle seversin ki, kalmak için ruhunda yara bırakan hatalar yaparsın. Sadece eşit olabilmek için, canın yandığında 'ben de az değilim' diyebilmek için. Onunla olabilmek için verdiğin savaştır sevgin. Hissedemediğim bir şeyin var olduğuna beni kaç seni seviyorum inandırabilir, bilmiyorum. 

Hiç anlaşılmadan bu dünyadan göçecek olmanın yorgunluğu var üstümde. Sana kendimi denizlerce anlatmak istiyorken bir damla su olup susuyorum. İçten içe biliyorum, o dalgalarla başa çıkamazsın. Bir damla suyum bile fazla geliyorken, deniz olup seni sarmalamak korkutuyor beni. Artık kendime bile anlatmak gelmiyor ki içimden. Ben bile anlamıyorken kendimi, sen nasıl saracaksın derdimi? Kederden gözü dönmüş yaralı bir at gibiyim. Cözüm belli ve başka bir yolu da yok zaten. Hepimiz bunu görüyoruz ama benden koşmamı bekliyorsunuz dahası şahlanmamı gövde gösterisi yapabilmemi bekliyorsunuz. Başarılı olmamı ama sizi ardımda bırakacak kadar değil, benimle gurur duyabileceğiniz kadar bir başarımın olmasını istiyorsunuz. Gülmemi istiyorsunuz ama kahkaha atmamı değil. Bana ne istediğimi sorarken bile, ne istediğinizi söylüyorsunuz. Benim tek bir isteğim vardı.. hep aynıydı. Kafamın içindeki seslerin susması ve kendi sesimi duyabilmek. Yeteneklerim vardı benim. Sesiniz o kadar yüksek çıktı ki, unuttum ne olduklarını. Öyle hantal işe yaramaz salak bir kıza dönüştüm. Kafası dağınık, sakar tuttuğu her şey elinde kalan bir kız çocuğu oldum. Oturup bunlara ağlayamadığım, isyan edemediğim için. Kendimin bir tanımı yapıp kabullendim. Birlikte dalga geçiyoruz hepsiyle. Yani ben zannettim ki, bu sefer ben yaptım, ben istedim ben.. ben yine birine ayıp olmasın diye kendimi feda ettim. 

“Karşılığında bana yoldaşlık sunmayan kişilerin yalnızlığımı çalmasından nefret ederim.” şu sözü okur okumaz içim cız etti. Etmesin istedim. Hiç anlamayayım neden bahsettiğini, hatta gülüp geçeyim. Yalnızlık çalınır mı hiç? Ne ahmaklık diye söylenen bir aptal olmak istedim. Nafile, tüm benliğimle kavradı zihnim acı gerçeği. Anladım, anlamakla kalmadım ne yazık ki... Yazık bana ziyan oluyorum kalabalık yalnızlığımda. 
          

Sadece yaşadığımı hissetmek istiyorum, bu çokta pahalı bir şey olmasa gerek.

Bu zor bir ikilem. Seni kaybetmeden yaşayabileceğim güzel anıları kazanamıyorum. Seni kaybedersem o güzel anıları yaşamaya hevesim kalır mı bilmiyorum. Seninle de yaşayamıyorum zaten. Seni seçersem ömür boyu kursağımda güzel anılar dizilecek. Yaşamayı seçersem, seçemiyorum. Sanırım seni gerçekten seviyorum. 

Ben de sevmediğin çok şey farkediyorum. Sevdiğin şeyleri arıyorum, bulamıyorum. Sana sorsam, beni neden sevdin? Cevap bulabilir misin.. 

Galiba güzel olduğuma inanmıştım.

Beni mutlu etmek bu kadar kolayken, neden denemiyorsun?