•Nova•

Yalan bir varoluşsal sancı benimki.
          Ben aslında yokum. 
          Hiç olmadım.
          Hiç sevmedim, sevilmedim, gülmedim, ağlamadım. Yalan bir benliğin içerisinde ezberden yaşandı bir şeyler. Ne olması gerekiyorsa oldu. Nerden öğrendiğimi bilmediğim sikimsonik duygular ve tepkiler. Ağlamam gereken durumlarda gülesim vardı. Ama ağlamam gerektiği için ağladım. Sonra çok geç olacaktı, yani ağlamak için. Geç olmadan yaşamam gerekiyordu. Geç olmadan ölmek istiyorum ama ölmemem gerekiyor. Ölüm sıkıcı fakat yaşamanında pek bir espirisi yok. 

Sana yaşamaktan bahsederken ölmeyi düşlüyordum.

Konuşacağım bir kapı daha kapandı yüzüme. Oysa denedim, kelimeler boğazımda düğüm düğümdü. Bin bir çaba sarfettim ve cözdüm düğümleri. Gözlerime bakan anlamsız gözlerle karşılaşmak değildi isteğim. Hislerimin yanlış olduğunu anlatmak yerine yargılamayı seçti. Ki, kolay olan her zaman budur. Onu da anlıyorum hep savunmak zorunda kalmış kendini. Ama bu anlayışım kabullenmeden uzak artık. Biliyorum artık ne kadar istesemde konuşamayacağım onunla. Böyle olmasını istemezdim, olacağını bilmeme rağmen. Artık ona anlatacağım her şeyde o gözler belirecek gözlerimde. Ve ben buruk bir tebessümle geçiştireceğim her şeyi. Anlayacağın buraya daha sık gelme ihtiyacı hissedecek gibiyim. 

Özür dilerim, ufaklık. 
          

Kendimden korkuyorum. Kaybetmekten korkmamaya başladığımdan beri, kendimi kaybediyorum. 

Ölümle taçlandırılası bir güne merhaba.

Ben olmak nasıl birşey bilmiyorsun.