♪

Özür dilerim anneciğim, ben senden daha beceriksizim. Gerçekten.

Kışın insan kendini toplar, sarıp sarmalar yazınsa bırakır kendisini, açar, akar. Dostluğun, aşkın, daha pek çok şeyin yokluğu yaz mevsiminde daha belirgindir. Bu yüzden bahar ve yaz mevsimleri depresyonu da beraberinde getirebilir. Çünkü yaşamın anlamı ancak başkalarıyla birlikte ortaya çıkar. Befo Berardi'nin Gelecekten Sonra adlı kitabında yazdığı gibi, kişiler, "anlamsızlığın uçurumu" üzerinde dostlarıyla inşa ettikleri köprü sayesinde yaşamın anlamına kavuşur; o uçurumun neden olduğu depresyondan korunurlar. Depresyon, o köprünün görülmemesi halidir. Depresyonlu insan dostluğa güvenmez ya da onun ne olduğunu bilmez. Bu yüzden de anlamı algılamaz çünkü ortaklaşılan bir uzamda değilse anlam yoktur.

Yuvarlanabilirdi taşlar hani canları isterse 
          Farkında olmasalar da 
          Yuvarlanabilirler
          Bunu yapma yetenekleri var
          Sadece aksine inandırılmışlar yıllarca 
          Denerseler 
          Ve isterseler
          Taşlar 
          Yuvarlanabilirler

Ağzın niye mi sulanıyor
          Yemek yemeyi neden mi istiyorsun miden bulanmasına rağmen
          Çünkü hayatında bulamadığın sevgiyi yemeklerin verdiği hazda arıyorsun 
          Oysa haz ve sevgi o kadar farklı ki 

Doğduğum şehirdeki insanlarla tek ortak yanım ve tek birbirimizi anladığımız nokta birbirimize baktığımız andır. (Somut olarak birbirimizi görme eylemi, bir tek bu noktada birleşiyorum buradaki insanlarla.) 

Ben, tam inşası sürerken inşa edenin düşünmekten bıktığı, oldum olası kendi yıkıntısından başka bir şey olmamış bir yapının yıkıntısıyım. Yalnızca zevk aldıkları için zevk alanlardan nefret etmeyi, neşelerini paylaşmayı beceremediğimiz için neşeli insanları hor görmeyi ihmal etmeyelim sakın... Bu sahte küçümseme, bu bayağı kin altındaki toprakla kirlenmiş, kaba saba bir kaideden başka bir şey değildir; üzerinde Sıkıntı’mızın benzersiz, kibirli heykeli yükselir, yüzü sırrına erilmez bir gülümsemeyle kuşatılmış, karanlık bir figürdür o. Ne mutlu yaşamlarını kimseye emanet etmeyenlere. - Pessoa 

Bu dünya bana hiçbir zaman sesi olmamış bir cehennem, içindeki tüm canlılar yalnızca bana karşı dilsiz, kör ve sağır olmaya yemin etmişler; hatta doğuştan böyle yaratılmış gibiler
          Benim dünyamsa karmakarışık bir labirent, hiçbir zaman çözemeyeceğim

Kaosa ilerletici, doğurgan bir güç olarak bakmazsan üzülür durursun böyle işte. 
          
          
          -kuru otlar üstüne 

Huzur benim için akşam güneşidir. Onun aydınlattığı her nesne, içimi şefkat ve derin bir hoş olma haliyle doldurur. Belki de bunun nedeni turuncunun en doğal halinin bana sıcacık yürekleri, içten gülümseyişleri ve iyilik dolu ruhları anımsatmasıdır. 
          
          -R 

İnsan anlamaz beni 
          Ben de insan ama anlamak için ugrasmazlar çünkü çok dertleri var
          Sıra gelmez bana 
          Önem de verilmez bana diğerlerinin yanında 
          İnsan hiç anlamadı anlamıyor ve anlamayacak beni 
          Belki de ben de hiç anlamayacagim için onu 
          Hiç de anlamak istemem kimseyi
          Ben kendimi anlatamamisken daha kimseye
          Uğraşamam kimseye katlanmakla
          Daha katlanamiyorken kendime
          İstemem kimseye hayatını kötü etmek
          Bana yeterince edilmişken kötü 
          Kötülükten uzak durmak demek insandan uzak durmak demekti 
          Anlamıştım bugün