♪

Ağlamak istiyorum. Yine de gülüyorum ve rujum bira kutusunun üzerinde kanlı bir hilal gibi leke bırakıyor. - sylvia plath
          

Doğrudan yöneltilmiş bir sorunun doğru yanıt sağlamakta kesinlikle başarısız olduğuna, yanlış bir varsayımın ise yalanlama bazında doğruyu ortaya çıkardığına birçok kez tanık olmuşumdur. -sessiz tanık, agatha christie  

Gökyüzünün yapay, aptal mavisi uzayın hangi noktasında siyaha dönüşüyordu acaba? - sırça fanus, sylvia plath 

Eskiden her şey için endişelenirdim. Anlamlı görünen şeyler aslında anlamsızdı. Hayat konusunda endişelenirdim. Hislerime izin verdiğimde olacaklardan endişelenirdim. Bunu hak etmediğimi düşünürdüm. 
          Sonra..
          Farkına varmadan değiştim.
          Yaşarsam ne olacağına endişe etmiyordum artık. 
          Yaşamasam ne olacağından endişe ettim. Neleri kaçıracağımdan. Hatırlamamaktan korktum. Tüm anları hatırlamamaktan. Tüm yerleri. Bakmaya çalışırsan en çirkin yerlerin bile güzel olabileceğini öğrendim. Geri dönüş yolunu bulabildiğin sürece kaybolmanın sorun olmadığını.
          ~All bright place

Hayat, hiçbir zaman sahnelenmeyecek bir oyunun tekrarlanan provasıdır.
          
          ~amélie 2001

İşte küçük Amelie. Sizin kemikleriniz camdan değil. Hayattan darbe alabilirsin. Ama bu şansı kaçırırsan, senin kalbin benim iskeletim kadar kuru ve kırılgan hale gelecek.
          
          Amelie 2001

Sensiz, bugünün duyguları, geçmişteki duyguların ölü kabuğundan başka bir şey olamaz.
          
          Film : Amelie 2001

Kendiniz olmayı hedefleyin. Kendiniz gibi bakmayı, davranmayı ve düşünmeyi hedefleyin. Kendinize en sadık versiyonunuz olmayı hedefleyin. Kendiniz olma haline kucak açın. Kendinizi onaylayın. Sevin. Bunun için çok çalışın. İnsanlar sizi küçümsediğinde ve sizinle alay ettiğinde, onlara kulak asmayın. Dedikodu çoğu zaman üstü örtük bir kıskançlıktır. Oyalanmayın. Direnme gücünüzü koruyun. Yüzmeye devam edin.
          
          |Matt Haig 

Hayatının çiçekli kayığını huzursuz ve heyecanlı bir ritimle durmaksızın sallayan dalgalarla hayatının ileriye doğru sürüklendiğini hissediyordu.
          
          |Stefan Zweig - bir Çöküşün Öyküsü 

Kalabileceği bir oda arıyor, fakat içindeki dürtüler onu sürekli itiyor, o da sanki huzur bulacakmış gibi bir odadan başka bir odaya kaçıyordu. Fakat burada yıllardan beri egemenliğini sürdüren ve yerinden gönderilmek istemeyen, sessizliğin görünmez duvarına tosluyordu her defasında. Mumlar bile bunu hisseder gibiydi; sessiz sessiz tıslıyor, sıcak damlalarını gözyaşı misali aşağıya akıtıyordu.
          
          |Stefan Zweig