İZ

Sevgili G ve S,
          Sizi hatırlamak zihnimin en ücra köşelerinde dahi bahar çiçeklerinin filizlendiğini bilmek gibi. Beni hatırladığınızda bir iç çekip dile getirdiğim sevginizin, benim için öneminizin, kıymetinizin, bendeki yerinizin ve hatta dostluğumuzun hep en önde olacağını içimden geldiği en açıkça süslü ama benim gözümde bir o kadar yalın gelen söylemlerimin yalan olduğunu düşünüyor musunuz, merak ediyorum. Biliyorum bunları okumayacaksınızdır ama eğer bir gün şayet denk gelip okursanız bilin isterim, hep öyle oldu ve öyle kalacak. Sizinle olan dostluğum her zaman dostluktan öte başka bir şehirde benimle bir atan kalplerin olduğunu bilmek, bir parçamın hep uzakta olduğunu bilmek gibiydi. Seneler önce sadece mesajlarınızla benim kalbimin tam ortasına dokunmanız, zor geçen gecelerimde şefkatle ruhumu sarmanız hep çok kıymetli ama aynı zamanda hep sıra dışı, olağanüstü gelecek. Arkadaşlığımızı bitirmek istediğimde kalbinizi kırmak beni çok korkuttu ama tekrar tekrar kendime olan inancımı kaybetmekten yorulmuştum. Sizin hayallerinize dahil olmam, beni neşeyle dahil etmeniz bana kendimi ait hissedeceğim bir ev, ne olursa olsun kabul gördüğüm bir ailenin hissiyatını öyle dolu dolu vermişti ki! Hayatım boyunca sonunu düşünmeden dilediğim tek dilekti. Sonunda ya olmazsa diye düşünmemiştim, ya başaramazsan diye asla düşünememiştim. Başaramamak benim gibi çocukluğu boyunca her şeyi başaran ve başaracağına çok çok inanılan birisi için çok ağır geldi ama en ağırı bu değildi. Çukurova'yı kazandığımda ve gittiğim ilk gün sizden habersiz çok üzülüp çok ağladım. Siz oradaydınız, sizin için çok mutluydum ama orada sizinle artık sadece bağımızın parçası değil, hayallerim de oradaydı. Benden geriye kalan umutsuzluk ve başarısızlıktı. Sadece onlar benimle kalıyor gibiydi. Diğer bütün parçalarım hayallerimize öyle çok kapılmış ki, sizinle oradaydı ve bu canımı çok acıttı. Asla dönemedim önüme, o yüzden de benim açımdan en zor olanı yapmak geldi elimden.

Sessizlik çınlıyor şimdi zihnimin sokaklarında, en çokta çınlayan sessizlik itiyordu ellerimi kulaklarımın üzerine kapanmaya. Ellerim buluyor kulaklarımı. Gözlerim yatağımın yanındaki pencerenin ardında, lacivertin koyu tonunda bazende eğer yakalabilmişsem ayın gökte oluşturduğu hareli aydınlığında. Ruhum sökülürcesine çıkarılıp konulmuş hemen yanıma, pencerenin duvarıyla aramda sıkışıp kalmış. Dudaklarımda dişlerim, her şeyin acısını iki et parçasından çıkarır gibi baskın. Kalbim yine sancılı. Yorgunlukta durur mu, yine eklemişler üzerime. Dualarım gökyüzüne bakarken dökülmüyor artık dilimden, içimden. İnancımı yitirmiş miydim kendime? Yine başarısızlıklar omzuma atılır diye miydi bu korku, bu kıvrandıran sancı?

Öyle savruk, deli bir rüzgar gibiydim hep. Bu sefer bir başka savruğum, bir başka esiyorum kendimden uzağa. Geleceğime giden yoldan uzaklaşıyorum kendimle beraber. Çok korkuyorum. Eskiden cesurdum, azimliydim. Şimdilerde bir çıt sesinden, ufak bir sarsıntıdan, düşüncelerimden, en çokta kendimden korkar oldum. Tanrı bu gece benim gibi uçurtmasının ipini ellerinden kaçıran çocuklarına bir ışık yaksın yıldızlarla istiyorum. Bugün aynada günler sonra kendimle baş başa kaldım, belki de bu isteğim ondandı. Ben aynada ışığını kaybetmiş, zihni bulanık, kendinden çok ötede kıvrılıp uzakları izleyen bir kız gördüm. Halbuki bunlara dur demek en çok o kızın elinde değil miydi? Biraz tutsaydı kendi ellerinden, biraz zorlayabilse ve hırsla ayağa kalksa sanki çokça şey değiştirecekti yaşantısında. 

O kadar huzursuz, o kadar yersiz yurtsuz hissediyorum ki, bazen sanki keskin bir makasla beni yaşama bağlayan ipler biri tarafından kesilmiş gibi geliyor. Bu yaşama işini becerememe işi oradandır, ondandır belki diyorum. Lütfen kendi hayallerime ellerim uzansın artık. Yine sağlam adımlarla ilerleyeyim, yine hayallerim için emek harcayabileyim. Umarım yarın tamda bunları yapabildiğim bir güne uyanırım. 

yıllar geçmiş ve biz değişmişiz
          ve sen hala çok güzelsin

Bir el var sanki göğsümün ortasında, çekiştirdikçe gitmiyor. Sökmeye çalıştıkça sıyrılmak şöyle dursun, milim kımıldamıyor. O el hep varmış gibi hissetmeye başladım, sanki o el benden bir parçaymış gibi. Kendimle hesaplaşmalarım bitmiyor, çek o ellerini dedikçe daha da hırslanıyor. Öyle acımasızlaşıyor ki şaşıyorum. Herkese şefkatle uzanan eller bi' kendime vahşi, herkesi saran bu kollar bi' bana yabancı. Bir insanın en çok kendinden uzak olması, en çok kendine asi olması normal gelmiyor artık bana. Önceden olsa kaçtığım için derdim, şimdi sevgisizlikten diyorum. Başkalarının sevgilerine değil, kendimin en çok benim sevgime ihtiyacı varmış. Odamın bir köşesinde, kendimden çok çok uzakta yazıyorum bunları. Yine kaçarken yazıyorum, yüzleşmek için değil bu yazdıklarım. Kendime yakalanmayacak kadar hızlı koşabilmek için yüklerimi bir köşeye savurmak bu çırpınışımın adı. Biliyorum. Ben severim böyle çırpınışları. Yine her zaman olduğu gibi gözlerim hemen sağımda yanan mumda, zihnim karmaşanın ortasında. Gülümsüyorum her şeye rağmen, bunun kaçmam gerektiğine dair ufakta olsa bir işaret olduğunu artık biliyorum. Kaçma vakti geldi, tekrar tutunma vakti geldi benliğimden uzakta fakat en çok hayallerime yakın yarınlara. Aynaya sırtım dönük, yine de karşısında dikkatlice kendimi izlermişim gibi konuşuyor dilim. Az önce kendimi düşman askerleri lime eder gibi ayıklayıp, ufalamama rağmen hem de. "Güzel yarınları hak ediyorsun, her şeye rağmen."

Kardan adamlar yaptım, hepsini kahramanım sandım
          Avuçlarım da eridiler.

Eğer bugün geriye dönebilseydim, evin bir köşesine sinip saklanan o minik kıza demek istediklerimle doldururdum avuçlarımı. Dilim varmazdı belki konuşmaya, belki de şu an gösterdiğim cesaretin toz tanesi bile toplanmazdı benliğimde fakat o anlardı. Bakmaktan çok görmeyi bilirdi. Duymaktan çok dinlemeyi, konuşmaktan çok yazmayı, insanları, tanımaktan çok okumayı bilirdi.

Bugün garip bir gündü. Hiçbir şey düşünmeden geçirdiğim fakat gecenin sonunda yine yakalandığım şaşırtıcı bir gerçek maalesef ki değil! Gülümsemek yine de zor değil. En azından kalkmak, yürümek ve hayallerine doğru adımlar atmaktan daha zor değil. Kalkmam gerekiyor. Hızlanmam, yarınlarım için bahaneler üretmeden hareket etmem gerekiyor fakat öyle zorlanıyorum ki! Bir miskinliktir almış gidiyor bedenimi. Kalkamıyorum, uyuyamıyorum, uyuduğum da uyanamıyorum. Böyle böyle geçip gidiyor günlerim. Direnmem gerekiyor hayatın savurganlığına karşı, pes etmemem gerekiyor fakat pekte beceremiyorum bunları birkaç haftadır. Belki de hayatımda en çok direnç gösterdiğim anları yaşamışken şimdi böyle bahanelere sığınmak beni geri ittiriyor.

Dünya yıkıldı ben giderken
          Erimiş cesedim ne fayda?