Bir kelebek doğdu kozasında
Çırpındı, özgürlüğe kavuşmak için,
Sabredip karanlıkta beklemişti aydınlığı,
Bir gün uçacaktı çünkü, huzurla...
Çünkü, çünkü o yeniden doğuyordu,
Yeni, taze, yemyeşildi umutları,
Ah birde göğsünde taşımaya korktuğu o kalp yok mu?
Kabartıyordu sevgisini; kaf dağını aşacağını bile bile,
Biliyordu, evet biliyordu tüm bunların olacağını,
Ve daha çok umutlanıyordu
Ömrünün bunlara yetmeyeceğini bile bile...