@mavilizeyno
Belki sonu gelmez, belki giden dönmez
Belki yanına kalmaz o giderken sana sormaz
Bazen belli etmez, bazen sebep vermez
Zaten sonu olmaz ama sonsuz mutluluk olmaz
Her yeni başlangıca bir son biçmeden
Olduğu gibi görmeyi öğrenmek mi lazım?
Her yeni güne küsmeden, yalnızlığı seçmeden
Olduğu gibi kendini kabullenmek mi lazım?
"Cahil insanlar davul gibidir. Sesi çok çıkar ama içi boştur."
Sadi Şirazi
İstanbul'da deprem olmuştur ama o bir kere bile iyi misin diye sormamıştır..
Buradan fay hatlarına sesleniyorum. Soğuk havaları mı buluyorsunuz?
Artık şu iğrenç kalabalık şehirde ne davul ne de zurna sesi duymak istemiyorum. Bu ikiliyi kim icat ettiyse Allah'ından bulsun. (Özellikle zurnayı)
Kendimi ev düzenleme oyunlarının reklamlarındaki aldatılıp dövülen sonra da çocuğuyla sokağa atılan kadın gibi hissediyorum. Herkes bana yardım etmek için oyunu indiriyor ama kimse beni bulamıyor.
Ben de delirebilirdim
Yoldan çıkabilirdim
Yapmadım
Kıyamadım sana
Hep keyfini bekledim
Yollarını gözledim
Bir küçük kıvılcım istedim
Şu platformda dikkatimi çeken ve beni aşırı rahatsız eden bir olay var: Engelli kadın/erkek karakterlerin finale yakın veya finalde mucizevi bir şekilde iyileşmeleri.
Bu sanki şey demek gibi; "Seni engelinle severim ama sonsuza dek değil." Eğer sadece bir iki kurguda görseydim normalleştirmem daha kolay olurdu. Yazar bir mucizeye tanıklık etmek ve ettirmek istemiş derdim geçerdim ama maalesef ki konusu 'engelli bireylerin aşkı bulması' olan bütün kurgularda bu iyileşme durumu, yazarların kaleminden otomatik bir şekilde çıkıp klasikleşmiş bir olay haline geldi.
Belki bilmiyorsunuz ama engelli insanlar (kör/sağır/dilsiz/ampute) engelleriyle beraber hayat boyu yaşayabiliyorlar sevdikleriyle birlikte. Peki yazarlara soruyorum. Neden, "Ben sana engelinle aşık oldum" mesajını verdikten sonra bir anda hop diye iyileştiriyorsunuz karakterleri? Bilinç altınıza kim böyle bir saçmalığı yerleştirdi de beyninize kodlandı engelli bireylerin sevilebilmek ve sevilmeye devam edebilmek için iyileşmek zorunda olmaları?
Kaç sene olmuş hala kurgularda kadına fiziksel/psikolojik şiddet, töre, aldatma, tek gecelik duygusuz ilişkiler, berdel, zorbalık, tacizler, tecavüzler ve son olarak bahsettiğim engelli bireylere yapılan iyileşme zorlaması. Tam olarak ne zaman gelişeceğiz ya cidden? Hani ümit gençlikteydi? Bu mu gençlik?
Duş aldıktan sonra yorgan/yastık kılıfını, çarşafını değiştirdiğin yatakta dizi izlemek>>>>>>>>>>
Vakti zamanında Nişantaşı'ndaki bir taş konakta, İhsan Raif Hanım adında, köklü bir ailenin kızı; iyi eğitimli, edebiyata ve sanata, müziğe ve öğrenmeye hevesli, genç bir kız yazarmış. Babası, dönemin padişahının gözde isimlerinden, valilik ve bakanlık yapmış saygın bir adammış.
Bir gün henüz 13 yaşındaki İhsan Raif Hanım odasında kardeşi ile oynarken bir gürültü kopmuş. Kapı açılmış ve içeriye hiç tanımadığı, hayatında hiç görmediği bir adam dalıvermiş. Bu adam, İhsan Raif Hanım'da uzun zamandır gözü olan reji memuru Ali Kamil'miş. Ali Kamil, İhsan Raif Hanım'ı kaçırmaya kalkmış ama başaramamış. Sonra da korkup evden kaçmış.
Ama olan olmuş bir kere. İhsan Raif Hanım'ın adı kirlenmiş. Babası, onun tüm dil dökmelerine, aile fertlerinin ağlamalarına, yalvarmalarına hiç kulak asmadan kirlenmiş adını temizlesin diye on üç yaşındaki kızını Ali Kamil ile evlendirip İzmir'e sürgün yollamış.
İzmir'e sürgüne gitmeden önce İhsan Raif Hanım; çocukluğunun saflığını, masumiyetini, umutlarını, duygularını döktüğü o meşhur dizeleri kaleme almış. Aslında sadece şiir değil, bugün bile okurken içimizi titretecek olan bir ağıt yakıvermiş:
Kimseye etmem şikâyet; ağlarım ben halime
Titrerim mücrim gibi baktıkça istikbalime
Perde-i zulmet çekilmiş korkarım ikbalime
Titrerim mücrim gibi baktıkça istikbalime