Kalemim ses çıkarıyordu kağıdın üzerinde gidip geldikçe. Bana ise her türlü müzikten daha iyi geliyordu bu. Kalemimin izi arka sayfaya bile geçiyordu. Bu beni, mükemmeliyetçi ve titiz kişiliğimi hiçbir şekilde rahatsız etmiyordu. Aksine pembe bulutlar oluşuyordu içimde, kendimden emin olduğumu hissediyordum. En çok da, her bir harf beni hayalime yaklaştırıyordu. Kendi kitabımı alıp yeni kitap kokusunu içime doya doya çekeceğim günü düşünüyordum. Kitabımın bir süre sonra eskiyip kağıtlarının sarardığını düşlüyordum mesela. Gri bulutlara bakarken yağmur sesiyle kelimelerin zihnimde dans etmesini istiyordum. İşte bu yüzden parlak veya beyaz bir gelecek istemiyordum. Böyle mutluydum ben. Böyleydim ben.