Sigara kokusu sinmiş üzerime parmaklarım titriyor, yüksek sesler duyuyor kulaklarım, çok yüksek sesler. Aynalara kırgınım biraz. Yüzümden tiksiniyorum sanki. En çok ellerime kızgınım, usanmıyorlar duvarları yumruklamaktan. Kafamın içinde dönen tilkileri öldürmekten yoruldum, ben artık cinayet işlemek istemiyorum.
Galiba aklımı kaçırıyorum...
Bazen pencere kenarında dışarıyı izliyorum.
Sokakta çığlık atan beyaz elbiseli erkek çocuklar var, çok korkuyorum. Annem hemen alıp yatağıma götürüyor beni. Anne ben iyiyim diyorum başımı okşayıp ağlamaya başlıyor. anlamıyorum. gece uğultularım iyice arttı bu aralar. ilkokuldayken arka sıramda oturan kız dişlerini sıkarak kullanırdı silgisini. Kocaman elleriyle kağıt yırtılana kadar silmeye çalışırdı. neden bilmiyorum ama şuan onu düşünüyorum.
Galiba aklımı kaçırıyorum...
Hastane koridorları gibi kokmaya başladı ellerim. Ellerimi tutan birisi olsaydı devam eder miydi kötü kokmaya? bilmiyorum. Bu sinir bozucu dünyada bir başıma sıkışıp kaldım sanki. Hiç uyuyamıyorum. annem hep ağlıyor ben ağlayamıyorum. Biraz daha devam ederdim de galiba aklımı kaçırıyorum, aklımı kaçırıyorum, aklımı kaçırıyorum, aklımı kaçırıyorum...