" saçımı okşadığın gün.. anneler gününü kutlamanı çok bekledim " , " diğer çocuklar ve annelerini gördüğüm zaman canım acıyor " , " daha sana ne yapmalıyım? Ne dersem soğuksun " " seni BEN büyüttüm. "
Böyle bakıldığında her şey ben suçum muş gibi geliyor... Ama beni sen büyütmedin be anne. Daha ilkokula giderken kendine bakabildiğimi düşündüğümn için her şeyi bırakmıştın... Hiç birşey yapmadın. Tek yaptığın başkalarının sinirini benden çıkarmak. Ve bunu yaparken hangi yolu kullandığını umursamıyorsun. Hastaydım canım çok acıyordu. İnanmadın. Yataktan çıkabilicek gibi değildim, inanmadın. Nefes bile almak çok zor dedim. Ona da inanmadın. Okulda zorbalığa uğradığım zaman senin hatan dedin. Sadece hava almaya çıktığım zaman babam beni zorla eve getirmişti. Sen telefonla ilgilenip gülüyordun. Bana vicdansız, insafsız, iki yüzlü, o®uspu... bana bunları sürekli söylerkende annem miydin ? Bana söylediğin her kelime hakaretten ibaretken annem miydin? Sana en çok ihtiyacım olduğu zaman annem miydin ? Sadece senden biraz sevgi görmek istediğim zaman annem miydin? Beni herkesten ayırdığında annem miydin... ?
Anne... beni neden anlamıyorsun. Daha sayamadığım sayısızcs şeyler var. Ve her biri kendimi kötü hissettiriyor. Gerçekten aile olmak istemiştim. Yapamıyorum. İstesem bile ne sana ne babama gülemiyorum. Mutlu olamıyorum... Gerçekten zor geliyor.
Sen bana her onları dediğinde, ben, gerçekten ölmek istedim.
