mel

kuş uçmaz, kervan geçmez bir yerdesin.
          su olsan kimse içmez,
          yol olsan kimse geçmez,
          elin adamı ne anlar senden?
          çıkarsın bir dağ başına,
          bir ağaç bulursun tellersin
          pullarsın gelin eylersin.
          bir de bulutları görürsün.
          köpürmüş gelen bulutları.
          başka ne gelir elden?
          çın çın ötüyor yüreğimin kökünde
          şu dünyanın ıssızlığı.
          tanrı kimsenin başına vermesin
          böyle bir yalnızlığı! 

ateş gibi yandığında buz gibi durmak neymiş göstereceğim sana.

gözlerimde asla kin yoktur. 
          ama yaptığını yarına bırakır yanına bırakmam.

sadece ölüler görür

ya baharın ardından yaz gelmezse diye korkuya kapılmaz ağaç.
          yaz, hep gelir çünkü.

inanılmaz

kaç kez itiraf edilir ki aynı günah aynı insana?

hissettiğim şey, neredeyse huzura benziyordu. ama çok karanlık bir huzur. hiçbir şeyin daha kötü olamayacağı anlaşıldığı zaman hissedilebilecek bir huzur.

bir şeylerden kaçar gibisin. soluk soluğa ama hiçbir şey anlatmayacağına yemin etmiş gibi sakinsin. gitmek istediğin belli bi yer yok ama kalmak istemediğinden artık eminsin. sadece biraz olsun herkesin ve her şeyin susmasını istemişsin. kendini duyabilmek için.

gölgesinde otur ama, 
          yaprak senden incinmesin
          temizlen de gir mezara, 
          toprak senden incinmesin