Babam bir keresinde, “Yeterince aç bıraktığın her hayvan ona arkasını dönen arkadaşını yer,” demişti. “Ve insanlar karnı tokken bile aklı aç bir hayvandır.”
Bu yüzden kimseye güvenme.
Sırrını verme.
Gülümse, ama sana ihanet edeceği anı bekle.
Çünkü eder.
Herkes eder.
Kimse kanın değil evinde gördüğün yüzlerden başka.
Ama baba, sen de biliyorsun, benim evim bir gecede başıma yıkıldı; silahların ateş edildiği muharebe alanında, ucu körelmiş bıçaklarımla yapayalnız kaldım. Evde gördüğüm yüzler yabancı. Kanımdan olan bana yalancı.
Çıkış yok. Bir kapı bile yok.