‏‏‏

çocukluğumdan kalma bir his bu gölgelerden korkuşum. tam burada, yanımdan geçen o bilindik karaltı. var oluşumun en büyük ıstırabı. hayatımı kâbusa çeviren bir kaçış. şimdi o gölge beni aldı. ışıklar söndü, bu ayrı dünyanın üstüne karanlık örtüler çekildi. öteki dünyaya insanların konsantre hallerinin yerleştirilmiş hali burası. seslere gizlenen duygunun mahremiyeti dört duvar arasında. son kez derin bi' nefes alıyorum, geri veriyorum. şakaklarımdan akan ter kendini usul usul boynuma bırakıyor. uyuşan ayak parmaklarım buz tutacak kadar soğuk, avuç içlerim çöle düşmüş gibi sıcak. gözlerim birer pencere. göğsümde hissettiğim ağırlık, bedenimi her an yere yıkabilir ya da arşa çıkarabilir. uyku tamamen terk etmiş değil beni, kolumu kaldıramıyorum sadece ve adamakıllı düşünemiyorum. gözlerim buğulanıyor, içeriden ses geliyor ve tavandaki avizenin taşları kafamı hareket ettirdikçe farklı renklere dönüşüyor. harflerle karışan ağıtlar, ellerimden akıp gidiyor.
          bazen anlamını bilmediği ağıtlar insanının canını yakabiliyor.
          durmaksızın anlam vermeye çalışarak geçirilen saatler mantık duvarını yıkıyor ve yerini boşluk alıyor. 'neden?'  veremiyorsun cevabını ama versen de anlaşılmayacağını biliyorsun. çünkü hissedilmeyen düşünceler anlamaya yetmiyor.

it is hard to be a Türk, because you fight with the world. it is harder not to be a Türk, because you fight with a Türk.

sometimes sitting at the table is not to satisfy hunger. it is to be silent. my father is not in front of me, but there is a shadow of him in my soul. we're both sitting at that ruined table. our hands reach for the empty plates, but we cant even really reach each other. when he bows his head, i cant see his face. maybe i dont want to see him. because making eye contact would mean vomiting up everything inside me. i still choose to silence certain things. my fingers trace the edge of the plate as if i will find something. yet there's no bread, no appetite. we're filled not with crumbs but with memories tonight. we wont speak. It is as if he and i have forgotten the same language. is that dark silhouette in the middle? maybe it is my shadow. maybe it is regret. his silence is like a wall. if i touch it, it will collapse, but i am always late for such things. i wont say anything.

hayatımda aşka yer yok şükran. olsaydı bilirdim. olsaydı mutlaka bilirdim ama yok. hayatımda bana bile yer yok be şükran. fazlalığım kendi hayatımda. aşk diyorduk. doğru. içimde aşka dair bir heves ve arzu da kalmadı ki. kalp çarpan düşler kurmuyorum. hülyalı ilk gençlik mazide kaldı. benim bir kavgam var şükran. toyken kavgam aşktı herkes gibi. şimdi kendimle dövüşüyorum.
          derdim benimle yanlış anlama nolur. insan bazen böyle olur diyorsun, deme şükran. insan böyle olursa telafisi yoktur.

haklısın çöp adam, aşkın yaşı vardır. aşık olmuş insan daha önce kaç yıl yaşamış olursa olsun onyedi yaşındadır. aşkın yaşı onyedidir çöp adam.

nasıl hissediyorum biliyor musun
          sanki susarak büyümüşüm gibi
          sanki yanağımda tokat iziyle ebeveynlerime küsüp 
          dolabın içine saklanıp 
          ağlayarak boyama kitabını karalayan 
          küçük bir çocukmuşum gibi
          sanki sağanak yağmurun altında
          tam şemsiyemi açacakken elimden uçmuş gibi 
          sanki hayatımı bana  önceden defalarca izletmişler ve ben yine gelip aynı hataları yapmışım gibi

yaşayış tarzı her dünyevi canlıda farklı. çok azı kendi varlığının farkına varıp, zamanı idrat edebilir. asıl sorun farkına varmak. geçen zamanın anlamsızlığının farkında olmak ne acı. ne acı yaşadığın her anın öylece geçip gitmesini seyretmek. boşa harcanmış bir ömür demek her geriye baktığında. gönül kırıklıkları mı? yaşantı mı? yoksa varoluşsal mı? nerden geliyor, nereye gidiyor bilinmeyen bütün bu sorular? gecenin yarısı uykuyu haram kılar. yatağın sıcak. saatlerin ve fotoğrafların içindeki sessizlik yalnızlığın isli kokusu. anlamsızlığın resmedilmis hali bir oda içinde karanlık ve küflü. rüzgar amansız ve diri yaşamın kendisi gibi. yatağın ucunda şiir kitapları okumak için hevesle alınmış aynı hevesle terkedilmiş. hayatındaki çoğu şey gibi. dağınık bir valiz toparlanmayi bekliyor. hep eve giderken toplarım diye erteliyorsun. sahi evin nerede? havada rüzgara dair tek bir iz yok, etrafın zifiri karanlık bu saatte evi bulamazsın. gündüz gitsen içinde huzur bulamazsın. ne zaman evine gidebileceksin. bilerek kendini sürgün eder mi insan? ya da sürgün hissetmek için çok mu küsmek gerekiyor hayata. neden sürgundesin? neden cezalandırıyorsun kendini? hava çok sıcak. soğuk bir yerlerde yaşamak isterdin. denize bakan bir ev. her gün batımını izlemek. kısa yürüyüşler sahilde belki o zaman bitirir miydin okunmamış kitapları, hayatının cevap bekleyen yerlerini? en güzel cam ağaçları mezarlıkta olanlar. hiçliğin ortasındaki hakimiyet. asıl soru, hayat anlamlandırılmaya değer mi? bir kaç yıllık hezeyan dolu ömre bu kadar pay biçmek sence de fazla değil mi? dünyaya geldik ve gidiyoruz. arkanda bıraktığın hiç bir şey şuan ki varlığını etkilemeyecek. yaşayış beyninde.

tamam bazı sancıları birkaç dikişle kabullenip köşeme çekilmiş olabilirim tanrı sizi inandırsın o kadar kolay olmadı. ağlayarak duvarları yumrukladım, aynaları paramparça ettim. ben de biliyorum bu öfke beni hiç yaşatmayacaktı ama öldüremiyordu  işte. birkaç defa daha yumruk attım, ellerim üç beş yaraya da ev sahipliği yaptı. ama ben bütün bunlara bir kılıf da uyduramadım. benim bu öfkem kimeydi? hayata mı yoksa acınacak halinde olan kendime mi? cevaptan çok korktum oğlum. elimden geldiğince iteledim bir köşeye. kanlar içindeyken karşınızda ağız dolusu kahkaha da attım. sırf bu hikayede kazanan ben oldum diyebilmek için.

bende sevda bahanesidir şiirin. ama sevdin mi yürekten seveceksin.