niazkua
GASLIGHTINGCI OROSPU COCUKLARI
niazkua
nereden başlamalıyım ve nerede bitirmeliyim bilmiyorum. herkese o kadar fazla değer veriyorum ki en sonunda bana kalmış olan koca bir hiçlik oluyor. empati ve sevgi başkası söz konusu olduğunda kolay ama kendin söz konusu olduğunda zor. en başından beri, bu bilinci kazandığım günden beri bir zerre kadar değerim yok. kendime vermediğim değeri başkalarının bana vermesini beklemek ve insanlara bağımlı hale gelerek yaşamak aptallıktan ibaret, farkındayım. yine de kalıyorum öylece, yaptığım bir şey yok, yapabileceğimi düşündüğüm bir şey yok. kendi kendimi değerli kılmak için sürekli birilerine ulaşmaya çalışıyorum. yardım eli uzatıyorum. belki en sonunda bir işe yaradığımı hissederim diye, belki en sonunda bu dünyada bir fazlalıktan ibaret değilmişim diyebilirim diye, belki ait olduğum bir yere ulaşabilirim diye. ama ne yaparsam yapayım her zaman her şey, herkes elimde parçalanıyor. yardım edemiyorum kimseye. sözlerim kuvvetli değil, etkisizler. yeterli tesirleri yok sanırım. kimseye bir faydam dokunmadığı zaman bu değersizlik hissi daha da ele geçiriyor beni. sinirleniyorum, öfkeleniyorum, üzülüyorum ve daha fazlasını hissediyorum. insanlara patlıyorum, o yardım etmeye çalıştığım insanlara. bu da beni daha da değersizleştiriyor. başkalarından beklediğim değere bile layık görmüyorum kendimi o noktada. onlar da hiçbir zaman bunu hissettirmiyor zaten. içimdeki kederin en ufağını dışa yansıttığım herhangi bir an onların gözünde daha da değersizleştiğimi hissediyorum.
niazkua
kendi sorunlarıyla uğraşan insanlara bir de benimkileri yüklemek istemediğim için anlatamıyorum çoğu zaman ama öyle bir nokta geliyor ki patlıyorum işte. belli ettiğim şeyleri bile ısrarla konuşmaya devam etmeleri ve gülmeleri o kadar canımı yakıyor ki ama ağzımı açıp yine tek bir kelime dahi edemiyorum onlara, bu ne zaman yapmaya çalışsam bir tablo gibi değerler beliriyor gözümün önünde ve ben orada hepsinin altındayım. konuşmaya hakkım olmuyor bu yüzden. susuyorum, canımı yakmalarına izin veriyorum. yeisimi gizliyorum ve bunu yaptığım her dakika ölmek istiyorum. yaralarımı görmelerine izin vermiyorum ama ben onlarınkini sarabilmek için canımı ortaya koyuyorum. yine de her şeyleri beni tetiklemeye devam ediyor. ataklarımın ve patlamaların arası zaman geçtikçe daha da kısalıyor. aylarca açılamadığım insanlara artık bir hafta bile tahammül edemeyecek hale geliyorum çevremdeki kişi sayısı arttıkça. fakat yine de arttırmaya devam ediyorum çevremdeki insanları, belki birine yardımım dokunur ben de değer kazanırım diye. daha yorucu, yıpratıcı ve acı verici oluyor ama diğerlerinin kazandığı en ufak gülümseyişte benim ölümlerimin hiçbirinin bir anlamı kalmıyor. beni öldüren insanlar için yaşamaya devam ediyorum.
niazkua
cok bitkin hissediyorum
niazkua
niye her zaman kendimi hiçe sayıyorum ve insanları bu kadar önemsiyorum?
niazkua
ve komik olan şu ki; sırf şu durumu açıklamak adına, kendime yazar deme cüretini gösterebiliyorum. yazar? ben?
niazkua
ne olacağını bilsem bile, aynı şeyleri defalarca kez yaşasam bile tekrar ediyorum sürekli kendimi.
niazkua
tek sorun benmişim gibi geliyor
niazkua
yoruldum
niazkua
cok yorgunum
niazkua
SIRF UZGUNSUN DIYE BANA ZARAR VEREMEZSIN BOK GIBI BIR HAYATIN OLMASI DA BENI BAGLAMAZ ANLADIN MI
niazkua
"beni ilgilendirmez. sirf korkuyorsun diye bana zarar veremezsin. bok gibi bir gecmisin olmasi da beni baglamaz. sacma salak arkadasliklarin yuzunden beni sinirlayamazsin."
niazkua
she is so pretty,
it hurts.
niazkua
SOYLE ONA SEBASTIAN AGZIMI ACTIRMASIN KALBINI KIRDIRMASIN AKSAM AKSAM EGER BIR DERDI VARSA GELSIN BURDA KONUSSUN OYLE ATIP TUTMASIN ARKAMDAAANN
niazkua
birileri her seyi kendi ustune alinacak kadar narsist olabilir
halbuki benim satirlarimin hicbiri yalniz bir kisi icin yazilmis degil
HAYIR SANA DEMEDIM TUM BUNLARI
BEN NE HISSEDERSEM ONU YAZARIM, SANA BIR SEY YAZMAM
USTUNE ALINMAK SENIN SECIMIN OLUR
YINE DE DURMA, HADI SUCLA
HADI BENI BUNUN ICIN DE SUCLA
bunlari sana soylemedim
ben hicbir seyi, hic kimseye soylemem
ben yalnizca kendimle konusurum
zaten baskasini da duymam
bencilim efendim ben, bencil
sen beni ilgilendirmezsin
o da ilgilendirmez, su da ilgilendirmez
yalniz sus, sadece basimi agritiriyorsun
dinlemeyecegim seni, dinlemeyecegim
ben yalnizca yazmak icin dogdum efendim, yazmaktir benim isim
dinlemem seni, konusmam senle, zorlama beni
tek kendimi duyarim ben, tek kendimi yazarim ben
yazmadim sana hicbir sey, istesem de yazamam
bencilim efendim, ben bencil
eger dersen ki
YALAN, YALANCISIN SEN
BEN BULDUM KENDIMI, SENIN YAZDIGIN SU YAZIDA
olurum efendim, yalanci da olurum
gonlunuz kalmasin bende, yazmak icin her sekle burunurum ben
yeri gelir yalanci olurum, derim ki
evet, tam olarak sizi yazdim orada
sizeydi tum o satirlarim
yalandir bu efendim, inanmayiniz
ben yalnizca kendime konusurum,
kendimi duyarim,
kendimi yazarim
anlasaniza bunu, bencilim ben, bencil!
yalniz kendime saklarim yazilarimi
sonra derim,
evet, evet size tum bunlar
yeter ki susun diye
yeter ki ben yalniz kendimi duyayim diye
dunyalarim benimdir, vermem baska kimseye
bencilim ben, efendim bencil