Her yer çok sessizdi.Tıpkı fırtına öncesi sessizlik gibi...Hava yaz olmasına rağmen esen soğuk rüzgar vücudumu buz gibi üşütüyordu.Hasta olacağımı bilmeme rağmen içeri geçmek istemiyordum.Bende terasta kalmaya karar kıldım.Bir anda titreşen telefonumun ekranına baktım.Tam açacakken son anda açmaktan vazgeçtim ve sessize aldım.Çünkü ne birisiyle görüşecek ne de sesini duyacak halim yoktu.Bir anda içimden gelen bir hisle gökyüzüne yani yıldızlara baktım.O kadar karanlığın içinde gökyüzünü aydınlatmışlardı. Küçük ama çoklardı.Birkaç saat sonra ise güneş doğacaktı.
Demirlerin yanına gittim.Hiçbir şey yapmadan sadece gökyüzüne bakıyordum.Gözlerimi istemsizce kapattım. Bir süre sonra gözyaşlarım bana karşı koyarak akmaya başladı. 
Ağlamam bittikten sonra istemsizce gülmeye başladım.Delirmiş gibiydim ama bu benim umurumda bile değildi.
Yüzümdeki o saçma gülüşü sildim ve yine o otoriter hiçbir zaman yanılmayan sert kişiye geri döndüm.