melis kuyumcuoğlu

on dokuz yaşında, hayatın başında. kendime bunu söylüyorum ama sen hâlâ on beş yaşındasın. sen hep on beş yaşındasın. çok erken gittin, o kadar erken gittin ki hayatın başında bile değildin. melis, büyüyor olmak çok acı verici. büyümeyi çok istiyordum ama şimdi altı yaşında, okul derdi olmayan, çizgi film izleyip;annesiyle ablalarının okuldan gelmesini bekleyen o küçük çocuk olmak istiyorum. daha yirmi yaşında bile değilim ve bilmiyorum,ne yapacağımı bilmiyorum. yavaş yavaş büyüyorum, annem ve babam yaşlanıyor, ölüm yaklaşıyor. çok acı veriyor bu düşünce, içimi yakıyor bildiğin. 

seni tanıdığımda sen on beş, ben ise on dört yaşındaydım.

iyi uykular, güzel geceler mutsuz kentlerin en güzel kızı. ♡

milyarlarca insan içinden seçti gönlüm seni, 
          hayır, hayır seni sevip sevmemek gibi bir seçenek yoktu elimde canım. 
          seni sevmeye mecburdum ben, 
          bunu kendime mecbur kılanda bendim! 
          
          elimden gelse dağları delerdim ferhat gibi, 
          sana kavuşmak adına uçsuz bucaksız bir çöle atlar, 
          yola düşerdim mecnun gibi.
          kerem olur,  yanıp tutuşurdum aşkından. - hiç yanmadım mı sanki canım-
          
          laleler, sümbüller, güller ve daha nicesi... 
          hiçbiri kokunla eşdeğer değil canım, inan ki değil! 
          senden gelen o eşsiz koku, o nefis koku.. 
          beni yuvamda hissettirir, 
          bana ana olur, baba olur, kandaş olur. 
          
          inan ki canım, sen bana verilmiş en güzel nimetsin. 
          gündüzüm gecemsin, 
          dokunulduğu anda solan en nârin zehremsin... 
          bana acılarını sat canım! -senin solmana izin veremem-
          
          
          sahte gülüşlerin aklıma geldikçe canım, 
          canım çıkıyor, sana doğru koşuyor sarılmak adına. 
          keşke diyor, keşke daha önceden sarılsaydım, 
          keşke daha önceden aralarına sarılar karışmış saçlarına yıldızlar taksaydım... 
          
          çiçekler saçlarına yakışıyor, 
          üstüne değil! 
          senin o eşsiz kokun dururken, 
          toprak kokmak senin neyine canım? 
          neyine susmak, hiç konuşmamak? -ki sesin bülbülerden bile güzelken-

https://resimyukle.io/r/sgjPcv1zoA

ismini dahi tam olarak telaffuz edemediğim bir hastalığa sahipmişim. geçen gün söyledi doktor adını, hâlâ dilim dönmüyor. bu illet, beni öldürmezmiş
          ama ben onunla ölebilirmişim. 
          yokmuş tedavisi, 
          daha buna uygun bir tedavi yönetimi bulunamamış. bu bana aşkı anımsattı... 
          ne öldürüyor, ne yaşatıyor. 
          aslında.. yaşıyorum ya. güzel yaşıyor muyum, bilmiyorum ama yaşıyorum. buna da şükür meleğim. her şeye rağmen güçlü kalıyorum, kalacağım çünkü artık kötü şeyleri geride bırakıp hep ileriye doğru yürümeye çalışıyorum. düşsem bile kalkıyorum. canım acısa bile uslanmıyorum. çünkü biliyorum ki durursam,eğer ki durursam... tekrar o kuyuya düşerim. ben kurtuldum o kuyudan. düşmek istemiyorum artık. ha bir de.. seni seviyorum. güzel geceler, meleğim.

patoloji sonucum çıktı (:

çok yorgunum çiçek kızım. oturup bir köşede avazım çıktığı kadar bağırmak istiyorum. ağlamak istiyorum. elimde büyüyen bir kedim vardı. o sadece bir kedi değildi. o benim canımdı, yavrumdu, diğer yarımdı, en yakın arkadaşımdı. şu an en yakın arkadaşım dediğim insanlardan bile çok seviyordum onu. sokakta beslesem bile arada eve alırdım, beraber uyurduk. o yatağımın içine girmeyi çok severdi. hiçbir zaman gitmezdi bizim buradan. bir kez bir gün gelmedi, geldiğinde ise bacağı yaralıydı. ve bugün bir hafta oldu gelmeyeli. onu çok özledim. çok. o kadar korkuyorum ki, çiçek kızım. beni en çok üzen ise onu son gördüğüm günün akşamı anlamlandıramadığım bir boşluk hissettim içimde. yoksa.. o gittiği için mi? bu soru zihnimi kemiriyor..

unutmuş gibi yaptığım her şeyi hatırlıyorum. biliyorum hangi acımın hangi yarama denk düştüğünü. sırf bu yüzden loriana, aynaya bakarken gözlerimi kaçırıyorum. ne olur kimseye söyleme ama, çok yoruldum.

söyle, insan kendi kendisinden kaçabilir mi hiç?