Kendi hayal dünyasında kaybolmuş, birden kendini karanlıkta kaybetmiş ve sonra da hayallerini tek tek öldürmüş birisiyim. Çok acı çekmiş, ama bunları hiçbir zaman dışa vurmamış birisiyim.

Genelde maske takmak zorunda kalırım. Hayır hayır, mutlu değil. İçine kapanık, utangaç ve genelde ters bir insan maskesi. İnsanları kendimden uzaklaştırmaya çalışıyorum. İnsanlardan nefret ediyorum, ama buna rağmen onlar için kendimi feda ediyorum. En azından siz beni tanımıyorsunuz, bunları yazmak az da olsa rahatlatıcak mı? Hayır. O kelime bile bana o kadar ters ki..

Kimseye güvenmem. Kendime bile.

Benim bir geleceğim yok. Ama bunun nedenini anlatabilecek gücüm de yok.

Fiziksel acı değil de, ruhsal acılarla kavrulmuş bedenimin buna katlanabilecek gücü var mı peki?