Düşünün: Bir kız. Yatağının kenarındaki camın mermerine bir sürü çikolata ve defter ve kalem ve süt şişesinin bulunduğu bir kız. Böyle gözlüklü bir şey. Ama bu onun yıpranmış hali. 5 sene önce herşeyden vazgeçmiş biri. Ama hayata dönüş yapan biri. Birlik ve beraberliği annesinden ablasından öğrenen biri. İnsanlara karşı duyduğu nefret yüzünden kişiliğini değiştirmek zorunda kalan biri. Her canı acıdığında ağlamamayı kendine tembihleten. Hayatın acımasızlığına karşı kendine güllerden, aşktan, sevgiden, ve çikolatalı sütlerden, kalbinden kalkan yapmış biri.

  Evet, bu benim. Doğru insanlardan nefret ediyorum. Onlara karşı kendime kalkan yaptım. Bu hayata karşı. Doğrudur ortalıkta hep pijamalarımla dolaşırım. Bunun için de rahat olmayı severim. Ama gün gelir dışarı çıkarken kafama bezden kalkanımı geçiririm. Evet kapalıyım. Ama bundan her zaman memnunun. Çünkü ben saçlarımı ruhumun aynası olarak bildiğimden ruhumu kalbime saçlarımı da baş örtüme hapsettim. Ve ruhumu Allaha yönlendirdim.
 Acımasız olmaya çalışıyorum, karşıma çıkan herşey için ama cümleler... Kelimeler... kitaplara karşı yani hayal gücüme karşı her zaman savunmasızım. Kalkanım yok. Hiç bir şeyim yok. Ruhum özgür. Saçlarım, ruhumun yansıması özgür. Herşeyimle özgürüm. Bu benim ve değişemem. Her zaman ceviz ağacındaki yaprakları insanlara benzeteceğim. Her zaman onların bir hikayesini yazacağım kafamın küçük not defterine. Her zaman hayal gücümle olacağım.