مینویسم مینویسم تا شاید از درد هایم بکاهد
مینویسم تا قلب ترک خورده ام را تسکین دهم
مینویسم تا دست هایم حرف قلبم را بزنند
مینویسم و اشک کلمات بر روی کاغذ را می آراید
آه مگر گریستن کار ابر ها نبود؟پس چشمانم چه میگویند؟
انتظارت را میکشم 
منتظرت میمانم
انتظار انتظار و انتظار 
اه مگر چیزی بدتر از انتظار کشیدن برای انسان نیز وجود دارد؟
قلب چه بسیار حرف ها دارد که با زبان بی زبانی بر روی کاغذ اثر بر جای میگذارد
قلب،جایی که کلمات در اقیانوس درد غوطه ور میشوند
عشق آبی من
فرشته ی آبی رنگ
آبی همانند اقیانوسی بی پایان و طوفانی
اقیانوسی که من با قایق چوبی عشق درون آن در حال گذر هستم و به دنبالت میگردم،بی آنکه خبر داشته باشم که آن قایق چوبی من را به درون تاریکی ها مهمان میبرد
درون سکوت و تیرگی و تاری
درون ترس هایم